ბრიტანულ გაზეთ “ფაინენშელ თაიმსში” (Financial Times) გამოქვეყნებულია სტატია სათაურით “ღია ბარათი საქართველოდან: სადღეგრძელო ყურძნის მოსავალს // კახეთის ოჯახურ ვენახებში სტუმრებს რთველში მონაწილეობას და სუფრაზე ქეიფს სთავაზობენ“ (ავტორი – კამილა ბელ-დევისი).

გთავაზობთ პუბლიკაციას შემოკლებით:

თბილისში ყოფნის დროს ლეგენდა მოვისმინე სპარსეთის შაჰ აბას I-ზე,რომლისთვისაც 1616 წელს საქართველოდან სპარსეთში ჩატანილი საფერავის ღვინო უჩუქებიათ. როცა შაჰს ღვინო დაულევია, ისე მოსწონებია, რომ იმწუთასვე არმია შეუკრებია და კახეთს შესევია ნაყოფიერი მიწების დასაპყრობად. ქართველები თავდამსხმელებს არ დამორჩილდნენ და მტერს გაბედულად დახვდნენ. როცა შაჰს დაუნახავს, რომ ისინი ბრძოლისათვის საჭირო ძალას საფერავიდან იღებდნენ, მას უბრძანებია, რომ ვენახები აეჩეხათ და ვაზი ამოეძირკვათ. მოგვიანებით აბას I-მა ინანა თავის გადაწყვეტილება, მაგრამ უკვე გვიან იყო:ღვინო, რომელიც მას ესოდენ მოსწონდა, დაიკარგა.

საბედნიეროდ, როგორც აღმოჩნდა, სპარსეთის მმართველის ბრძანების შესრულებას ქართველები წინააღმდეგობას უწევდნენ და ვენახები ნაწილობრივ გადარჩა, შემდეგ კი ვაზი ისევ გავრცელდა. დღეს საქართველოს მეღვინეობის-მევენახეობის დარგი ფართოვდება, ქართული ღვინის წარმოება ბუმს განიცდის: ღვინოები უცხოურ კონკურსებში მონაწილეობენ და მაღალ საერთაშორისო ჯილდოებს იღებენ, ცნობილი უცხოური ბარ-რესტორნები ქართული ღვინით მარაგის შევსებას ცდილობენ.

საქართველოში ტურ კომპანია Wild Frontiers-ს მეშვეობით ჩავედი იმ მიზნით, რომ შემოდგომაზე ვენახში ყურძნის მოსავლის აღებაში – რთველში მიმეღო მონაწილეობა და საფერავის ყურძენი მომეკრიფა, რომლითაც მომავალი წლისათვის ღვინო დამზადდებოდა. ეს პერიოდი ვენახებით მოფენილ კახეთში ძალიან აქტიური და შრომატევადია. ყოველ ოჯახს სურს რთველის დროს ყურძნის რაც შეიძლება მეტი მკრეფავი ჰყავდეს: ვინც კი კახეთში ჩავა სექტემბერ-ოქტომბერში, ყველას შეუძლია რთველში მონაწილეობა მიიღოს. თქვენ, სტუმარს, ამისთვის არაფრის გადახდა არ გჭირდებათ და არც მასპინძლები არ გიხდიან, თუ მხედველობაში არ მივიღებთ უხვ საჭმელს – რაც გინდათ და რამდენიც გინდათ, მიირთვით. საერთოდ, უცხოელმა სტუმრებმა რთველში მონაწილეობა უმჯობესია კახეთის რომელიმე საოჯახო სასტუმროს მეშვეობით მიიღოს – თითქმის ყველას აქვს საკუთარი პატარა ვენახი – და წინასწარ დააზუსტოს, თუ როდის აქვთ დაგეგმილი მოსავლის აღება (მაგალითად, “კვირია” თელავში).

ტურისტულმა კომპანიამ შემომთავაზა მონაწილეობა ავთანდილ (ავთო) ხუციშვილის – მცირე ბიზნესმენის რთველში. მცირე მეწარმეობა კახეთისათვის ტიპიური მოვლენაა. ავთო ყოველი მოსავლის აღების შემდეგ 10 ათას ბოთლამდე ღვინოს ამზადებს სტუმრებისა და ახლობლებისთვის.

კახეთში შემოდგომაა, მაგრამ ჯერ ისევ ცხელა. მივდივართ ავთოს ვენახში, რომელიც [ყვარლის მუნიციპალიტეტში, ალაზნის ხეობაში] სოფელ გავაზთან ახლოს მდებარეობს. ჰორიზონტზე კავკასიის შემოდგომის ფერებით შემოსილი მთები მოჩანს. ავთოს ოჯახის წევრებს – ყურძნის მკრეფავებს – ვენახში შორიდან უკვე ვხედავთ: ქალებს – ღია ფერის თავსაფრებით და კაცებს – ჩალის ქუდების მსგავსი ეროვნული თავსაბურავებით, რომლებიც ვაზის ყურძნის მტევნებს შორის მოჩანან.

ვიწყებთ რთველს: ვიღებთ ვედროებს, ვაზის დიდ ფოთლებს აქეთ-იქით ვწევ და მტევნებს ვჭრი. მზე მაცხუნებს და ოფლი მომდის. ოჯახის ერთ-ერთი წევრი ტრაქტორის მისაბმელის ძარაზე დგას, მას ყურძნით სავსე ვედროებს ვაწვდი, რომლებსაც ძარაში დაწყობილ ყუთებში ცლის. ყუთებიდან მათრობელა სასიამოვნო არომატი იფრქვევა.
ნაშუადღევს რთველს ვამთავრებთ და დაღლილები ხის ჩრდილში ბალახზე ვწვებით. წელში ცოტა ტკივილს ვგრძნობ, ხელებზე მეწამული ლაქები მაქვს… უკან დაბრუნებისას, გზაში ყურძნით დატვირთულ უამრავ ავტომანქანას ვხედავთ.

სასტუმრო სახლში იმ დროს დავბრუნდით, როცა რთველის კულმინაციური მომენტი უნდა დაწყებულიყო: ყურძნით სავსე ყუთები კაკლის დიდი ხის ქვეშ არსებულ ქვის საწნახელში იცლება. “ყურძნის დაწურვის დაწყებას ჩვენ ხშირად ბავშვებსაც ვანდობთ ხოლმე”, – ამბობს ავთო და გვანიშნებს, საწნახელში ჩავდგეთ. ყურძნის დაწურვა ძალიან სასიამოვნო შეგრძნებაა.

სუფრასთან ვსხდებით. მაგიდაზე უამრავი საჭმელია – ღორის მწვადები, შემწვარი ბადრიჯანი ნიგვზით, ხაჭაპური, ბოსტნეული… ტრაპეზის დროს თამადა სადღეგრძელოებს ამბობს, ისმის შეძახილები – “გაუმარჯოს!”. თამადა აქებს მოსავალს, ლოცავს სტუმრებს და ოჯახის წევრებს.

ავთო ჭაჭის არაყსაც ხდის – სპირტის (ალკოჰოლის) შემცველ სასმელს, რომელიც ყურძნის ნარჩენებით მზადდება. ჭაჭის პირველივე ყლუპი ყელს მწვავს და მკერდზე ხელს ვიტაცებ, სხვები კი ამოისუნთქებენ, ზალპით სვამენ და ბოკალს აცარიელებენ. “ქართული ღვინო სამკურნალოა, ჯანმრთელობას უხდება, ამიტომ მისი დალევა ავადმყოფებისთვისაც შეიძლება, მაგრამ ჭაჭა რომ დალიო, ჯანმრთელი უნდა იყო”, – კომენტარს აკეთებს ოჯახის ერთ-ერთი წევრი. ჩემთვის ეს ყველაფერი ჰედონიზმია – სიამოვნების მომგვრელი, თავს ბედნიერად ვგრძნობ. ყურძენში მზის ენერგიაა განსახიერებული, რთველში კი ამ ენერგიის მიღება ადამიანების მიერ.

მომდევნო დღეს კაკაბეთში [საგარეჯოს მუნიციპალიტეტში] მდებარე დახვეწილი გემოვნებით დამზადებული ღვინოებით ცნობილ ღვინის მარნის “ველინოს” რთველში უნდა მიგვეღო მონაწილეობა, მაგრამ მისმა მფლობელმა ბექა ჯიმშელიძემ ყურძნის კრეფვა ორი კვირით გადადო – შარშან მისმა “გვიანი საფერავის” ღვინომ საკმაოდ კარგი საერთაშორისო აღიარება ჰპოვა, ამიტომ წელსაც მოსავლის გვიან აღება გადაწყვიტა. რთველის ნაცვლად მივდივართ ღვინის დეგუსტაციაზე, გზადაგზა კი პეიზაჟით ვტკბებით. იქვე ადგილობრივ თაფლსაც ვყიდულობთ. უკან, “ველინოში” გვიან ვბრუნდებით.

ბექა წყნარი ახალგაზრდა კაცია, პერფექციონისტი (იგი ცდილობს საქმე სრულყოფილად გააკეთოს და არ კმაყოფილდება მიღწეულით), იცავს ქვევრებში – ამფორების მსგავს თიხის ჭურჭლებში – ღვინის დამზადების რვათასწლოვან ტრადიციებს. ქვევრში ჩასხმული ყურძნის წვენი, ფერმენტაციის შედეგად, რამდენიმე თვეში ღვინდება და თეთრ-ქარვისფერ ან წითელ ღვინოდ გადაიქცევა. ბექა გვიხსნის, რომ ქვევრში ღვინო ბუნებრივი წესით “იფილტრება” (სუფთავდება და გამჭვირვალე ხდება). იმის გამო, წომ ყურძნის წვენის ჩასხმის წინ ქვევრებს ალუბლის ხის ქერქისაგან დამზადებული სარცხელით რეცხავენ და ფუტკრის ცვილს უსვამენ, ღვინო იღებს ალუბლისა და ცვილის არომატს.

ვაგემოვნებთ ძველ ქართულ ქარვისფერ ღვინოს “რქაწითელს, რომელიც “ვალინოს” მარანშია დამზადებული. ბექა განმარტავს, რომ ქარვის შეფერილობა წარმოიქმნება ყურძნის კანით და წიპწით. სულ ბოლოს კი ვსვამთ იმ საბედისწერო წითელ ღვინოს, რომელმაც 400 წლის წინათ სარსეთის შაჰი აბას I საქართველოში მოიყვანა. “საფერავი” ისეთი ღვინოა, რომლის ძალასაც დალევისთანავე ძარღვებში იგრძნობთ. “თუ მტერი თავს დაგვესხმება, ჩვენ ამ ღვინოს დავლევთ, – ამბობს ბექა და სასმისს მაღლა სწევს, – ძალა გაგვიორმაგდება და მზად ვიქნებით საბრძოლველად”.

წყარო

ბრიტანული გაზეთი „დეილი ტელეგრაფი“ (The Daily Telegraph) ეხმაურება ახლო აღმოსავლეთში დაწყებულ მწვავე კრიზისს და აქვეყნებს სტატიას სათაურით „ისლამური ანტისემიტიზმი – ყველაზე მძიმე მომენტი ისრაელისთვის, „განკითხვის დღის“ ომის შემდეგ“ (ავტორი – ჯეიკ საიმონსი);

გთავაზობთ პუბლიკაციას შემოკლებით:

ისრაელში დღეს რაც ხდება, შეიძლება 50 წლის წინ მომხდარ ფაქტს – იომ-ქიფურის („განკითხვის დღის“) ომს შევადაროთ. 1973 წელს, ისრაელის დაზვერვის წარუმატებლობა გაუგონარი ხელის მოცარვის ტოლფასი იყო. როცა მოსახლეობა რელიგიური დღესასწაულის აღნიშვნას აპირებდა, ადამიანები გაოგნებულნი იყვნენ მასირებული მოულოდნელი თავდასხმით. ეს იყო ერთ-ერთი დამანგრეველი დილა ებრაული სახელმწიფოს ისტორიაში. იმ ომის შედეგად მსხვერპლი ერთ სულ მოსახლეზე სამჯერ მეტი იყო, ვიდრე აშშ-ის დანაკარგები ვიეტნამის ომში. რა თქმა უნდა, იომ-ქიფურის ომი უკვე ისტორიის კუთვნილებაა, მაგრამ დღევანდელ და იმდროინდელ სიტუაციას შორის გარკვეული პარალელი შეიძლება გატარდეს – 1973 წელს რაც მოხდა, დღესაც თითქმის იგივე კატასტროფას წარმოადგენს ებრაელებისათვის.
ისრაელის უსაფრთხოების სისტემაში მომხდარმა შეცდომებმა საქმე იქამდე მიიყვანა, რომ შეიარაღებული ტერორისტები ღაზას სექტორიდან ისრაელის ქალაქებში შეიჭრნენ და არავის არ ინდობდნენ. ეს ფაქტი ახსნა-განმარტებას მოითხოვს. 1973 წელს ისრაელის სამხედრო და პოლიტიკური ისტებლიშმენტი შეცდომით ფიქრობდა, რომ არაბული არმიები მათ არ შეუტევდა – ყველა დარწმუნებული იყო, რომ ისინი დამარცხდებოდნენ და ამიტომ ეგვიპტე და სირია თვითმკვლელობაზე არ წავიდოდნენ. იყო თუ არა მსგავსი სასირცხვილო ქედმაღლობა გამოვლენილი ამ დღეებშიც, როცა ებრაელები სუკოტის (კარვების) დღესასწაულის დასასრულს აღნიშნავდნენ?

ვიდეოკადრებში ჩანს, რომ არაბი მებრძოლები ისრაელის ქალაქების საცხოვრებელ კვარტლებს ესვრიან. გაურკვეველი რაოდენობის ებრაელები ტყვედ იქნენ ხელში ჩაგდებულნი. საზოგადოება ისრაელის სადაზვერვო სამსახურებს მძაფრად აკრიტიკებს. ბევრს იმის დანახვა, თუ როგორ ზეიმობენ და ცეკვავენ არაბები პალესტინის ქალაქებში, თუ როგორ ეპყრობიან ტყვედ აყვანილ ებრაელ ქალებს და ბავშვებს, ებრაელ ტანკისტებს, გულისრევის შეგრძნებას იწვევს. მათ შორის ჩემშიც.

ასე დაიწყო ჩვენს თვალწინ სამხედრო-პოლიტიკური ხანძარი, რომლის მსგავსი ცხოვრებაში არ მინახავს. ისრაელის პრემიერ-მინისტრმა ბენიამინ ნეთანიაჰუმ ომი გამოაცხადა. ეს ნიშნავს, რომ ღაზას სექტორის უზრუნველყოფა ელექტროენერგიითა და გაზით შეწყდა.

ეს ნიშნავს, რომ ისრაელის არმია უდიდესი ძალის საპასუხო დარტყმას მიაყენებს არაბი ტერორისტების საყრდენ პუნქტებს, კავშირგაბმულობის სისტემას და ინფრასტრუქტურას. ომი არ დასრულდება მანამ, სანამ არაბები უკანასკნელ ებრაელ ტყვეს ან მოკლულთა ცხედრებს არ დააბრუნებს. ასე რომ, ტრაგედია ტრაგედიაზე აეწყობა. უნდა ვემზადოთ ხანგრძლივი საომარი პერსპექტივისათვის.

სხვათა შორის, არსებობს იმის საფრთხეც, რომ „ჰეზბოლა“ (არაბ ტერორისტთა დაჯგუფება ლიბანში), რომელსაც რაკეტების რეზერვი ზოგიერთ სახელმწიფოზე მეტი აქვს, ისრაელის ჩრდილოეთში მეორე ფრონტს გახსნის და ებრაელთა თავდაცვის ძალებს ორად გაყოფს – ანუ 1973 წლის მოვლენები განმეორდება. და ყველასათვის გასაგებია, ამ ყველაფრის უკან ირანი დგას, რომელიც აიარაღებს როგორც „ჰამასს“, ასევე „ჰეზბოლასაც“.

თეირანს დიდი ხანია სურს ისრაელზე თავდასხმა ამ ორი ტერორისტული დაჯგუფების მონაწილეობით.
ძნელია არაფერი არ ვთქვათ და არ გავაკრიტიკოთ დასავლეთის ე.წ. „დამწყნარებელი“ პოლიტიკა, რომელმაც ირანი და მისი საცეცები, მათ შორის, „ჰამასი“ გაათამამა. შორს რომ არ წავიდეთ, გავიხსენოთ, თუ როგორ გამოვიდა დიდი ბრიტანეთის საგარეო საქმეთა სამინისტრო იმ წინადადების წინააღმდეგ, რომ „ისლამური რევოლუციის გუშაგების კორპუსი“ „შავ სიაში“ შეტანილიყო, მიუხედავად იმისა, რომ MI-5-ის გენდირექტორმა თავის მოხსენებაში ირანელ „გუშაგთა“ ანტიბრიტანული ტერორისტული ქმედების დამადასტურებელი ფაქტები წარადგინა.

ამასობაში კი ჯო ბაიდენის ადმინისტრაცია ირანის მმართველ რეჟიმს ჩუმად ეხმარება: ნავთობის ექსპორტის აკრძალვას აუქმებს და თეირანს ნებას აძლევს მილიონობით დოლარის შემოსავლები მიიღოს და ამ ფულით საზღვარგარეთ ტერორისტულ ორგანიზაციებს არსებობა გაუგრძელოს, ასევე გააგრძელოს ბირთვული იარაღის შექმნის პროგრამა.

სამწუხაროდ, ჩვენ ახლაც მოწმენი ვართ იმისა, რაც ხშირად ხოლმე ხდება ისრაელის მიმართ: როცა ერთი ომი რეალურად მიმდინარეობს, მეორე ომი ონლაინ რეჟიმით ინტერნეტში ხდება: ტროლები არმია ცდილობს ეჭვქვეშ დააყენოს ებრაული სახელმწიფოს თავდაცვითი ნაბიჯები. იმ დროსაც კი, როცა „ჰამასის“ ტერორისტები ისრაელის მშვიდობიან მოსახლეობას კლავენ, ჩვენ გვესმის, რომ „ებრაელები თურმე სიკვდილს იმსახურებენ“. როცა ისრაელის არმია „ჰამასს“ საპასუხო დარტყმას აყენებს, ჩვენ გვეუბნებიან, არაპროპორციული მოქმედებთო. მაჰმუდ აბასმა, პალესტინელმა ე.წ. „ზომიერმა“ ლიდერმა, რომელიც უკვე 18 წელია პრეზიდენტის როლს ასრულებს, თანამემამულეთა მიერ ჩადენილი მხეცობა გაამართლა და თქვა, რომ ეს ყველაფერი გამოწვეულია ისრაელის საოკუპაციო ჯარის მოქმედებით და არაბების მიწაზე ებრაელთა ახალმა დასახლებებით.

დასავლელი „სასარგებლო იდიოტები“ სოციალისტური მიდგომით აცხადებენ, რომ „ჰამასის“ ორგანიზაცია „წინააღმდეგობის მებრძოლთა ჯგუფს“ წარმოადგენს და რომ ისინი, როცა ებრაელებს ხოცავენ, უბრალოდ, კოლონიურ სახელმწიფოს ებრძვიან. საღად მოაზროვნე ადამიანების პასუხი ამ მართლაც იდიოტების მიმართ ასეთია: ეს არის ანტისემიტური თავდასხმა. მსგავსი რამ ადრეც ხდებოდა, მაგრამ ახლა შეიძლება პირდაპირი პარალელის გავლება „ჰამასსა“ და ადოლფ ჰიტლერს შორის: მეორე მსოფლიო ომის დროს ექსტრემისტული პალესტინელი ლიდერი, ამინ ალ-ჰუსეინი, რომელიც ებრაელობას ინფექციურ ავადმყოფობად მიიჩნევდა, ხოლო უშუალოდ ებრაელს – მიკრობად და ბაცილად თვლიდა, მესამე რეიხის იდეოლოგიის გამტარებლად მუშაობდა ახლო აღმოსავლეთში: ხელს უწყობდა ფაშიზმის პროპაგანდას რადიოს, პრესის და პროკლამაციების მეშვეობით.

წაიკითხეთ „ჰამასის“ წესდება: 32-ე მუხლში ნათქვამია, რომ „ჰამასი“ იბრძვის სიონისტთა შეთქმულების წინააღმდეგ, რომლებსაც სურთ ნილოსსა და ევფრატს შორის არსებული ტერიტორიის დაპყრობა. ეს გეგმა „სიონელი ბრძენების ოქმებშია“ გამოხატული“. არასაკმარისი იქნებოდა იმის თქმა, რომ „ჰამასი“ ნაცისტური პროპაგანდის გავლენის ქვეშაა მოქცეული. ეს პირდაპირ ნაცისტურ პროპაგანდას წარმოადგენს.
ის ფაქტი, რომ ზოგიერთი დასავლელი ლიბერალი ორაზროვნად ლაპარაკობს და ირიბად მხარს უჭერს არაბებს, ისინი თავიანთი ასეთი ქცევით ფაქტობრივად მხარს ისლამისტ ფაშისტებს უჭერენ.

ასეთ „გულუბრყვილობას“ ვერაფრით გამართლებ. ეს არის მორალური კრახი. დასავლეთი წინ უნდა აღუდგეს მსგავს პოლიტიკოსებს და ისრაელის გვერდით დადგეს.

წყარო