ფრანგულმა გაზეთმა „ლე ფიგარომ“ (Le Figaro) გამოაქვეყნა სარედაქციო სტატია სათაურით „პრეზიდენტი ომში მიდის?“, რომელშიც გაკრიტიკებულია ემანუელ მაკრონის განცხადება უკრაინაში საომრად ფრანგი ჯარისკაცების შესაძლო გაგზავნის თაობაზე.

„ხომ არ ცდილობს სახელმწიფოს მეთაური მოსახლეობის ყურადღების გადატანას იმ საშინაო პრობლემებიდან, რომლებიც საკადრო ცვლილებმა და კატასტროფულმა აგრარულმა  პოლიტიკამ გამოიწვია? – ნათქვამია სტატიაში.

გთავაზობთ პუბლიკაციის შინაარსს:

ქვეყნის ხელმძღვანელებისაგან ფრანგები ბრძნულ გადაწყვეტილებას ელოდებიან, ემანუელ მაკრონი კი ისე ლაპარაკობს, თითქოს აღფრთოვანებულია თავისი უნარით ტაბუ გააუქმოს და [არასწორი ნაბიჯი გადადგას]. საყოველთაოდ ცნობილია მისი წინააღმდეგობრივი პოზიცია: ჯერ იყო და ქადაგებდა, რომ ვლადიმერ პუტინის დამშვიდებას შევძლებო, ახლა კი პირველმა დაიწყო ლაპარაკი რუსეთთან უშუალო ომის დაწყების თაობაზე. როგორც ცანს, ვერ გათვალა და იზოლაციაში აღმოჩნდა: მისმა პარტნიორებმა და კოლეგებმა სასწრაფოდ განაცხადეს, რომ პარიზის სამიტზე მსგავსი გეგმების განხილვა არ მომხდარაო.

ამიტომაც ჩვენ კითხვა გვებადება: რის მიღწევას ცდილობს ემანუელ მაკრონი, როცა ომის გამჩაღებლის მანტიით იმოსება? იქნებ ვლადიმერ პუტინზე შთაბეჭდილების მოხდენა უნდა? მაგრამ ასეთი მუქარებს თან უნდა ახლდეს საიმედო შემკავებელი პოტენციალი – რუსეთის პრეზიდენტი ხომ უგრძნობია დასავლელი ლიდერების გაფრთხილებების მიმართ, ვინც არ უნდა იყვნენ ისინი.

იქნებ ემანუელ მაკრონს დასავლური საზოგადოებრივი აზრის მომზადება სურს სიტუაციის გარადაუვალი გაუარესების შესახებ? მაგრამ ამით საპირისპირო შედეგს მიიღებს… ამომრჩევლები მხარს არ დაუჭერენ მაკრონისეულ ევროპის სტრატეგიული ავტონომიის იდეას, თუ ის რუსეთთან პირდაპირი კონფრონტაციის გამომწვევი იქნება.

რჩენა ერთადერთი მიზეზი, რის გამოც ემანუელ მაკრონი ასე ლაპარაკობს. ქვეყნის შიგნით მომხდარი ყველანაირი რყევისა და საეჭვო საკადრო ცვლილებების შემდეგ მოსახლეობის  პრეზიდენტმა თითქოს ჯარების სარდლის სამხედრო ფორმა მოირგო ვლადიმერ პუტინის შესაშინებლად, მაგრამ იგი არც არმიას არ იყენებს და არც საბრძოლო მასალებს, კრემლს მხოლოდ სიტყვით ემუქრება. ემანუელ მაკრონს მსგავსი რამ ადრეც აქვს გაკეთებული, როცა „ჰამასის“ წინააღმდეგ საბრძოლველად კოალიციის შექმნას ცდილობდა“, ნათქვამია სარედაქციო სტატიაში.

„ლე ფიგაროს“ პუბლიკაციას ბევრი მკითხველი კომენტარებით გამოეხმაურა. გაგაცნობთ ზოგიერთ მათგანს, რომლებშიც გამოხატულია როგორც კრიტიკული (ნეგატიური), ისე მხარდამჭერი (პოზიტიური) თვალსაზრისები:

„ამ ადამიანს საკუთარი შვილები არ ჰყავს და გადაწყვიტა ჩვენი შვილები მსხვერპლად გამოიყენოს“;

„მაკრონი აფრიკიდან გამოიქცა, მან მალი ვერ შეინარჩუნა და ახლა სურს ჩვენი შვილები რუსეთთან ომში გაგზავნოს, რომელიც საფრანგეთს არანაირად არ ემუქრება. შევცდით, მაკრონი რომ პრეზიდენტად ავირჩიეთ“;

„პრეზიდენტი ნორმალურად ვერ აზროვნებს. საკუთარი თავის განდიდებისათვის ჩვენი შვილების შეწირვა უნდა“;

„მაკრონი თეატრის მსახიობია და არა სახელმწიფო მოღვაწე. ისეთ სისულელეებს ლაპარაკობს, რომ სხვების დასაცინი ხდება და ამას ვერც გრძნობს“;

„რას ერჩით მაკრონს? ერთადერთი პრეზიდენტი, რომელსაც ომი უნდა, კრემლში ზის – ფაშისტი დიქტატორი ვლადიმერ პუტინი. მან უკვე ასი ათასობით ადამიანის მსხვერპლი გამოიწვია“;

„რატომ დასცინით მაკრონს? გაიხსენეთ, რომ ჩერჩილსაც აყენებდნენ შეურაცხყოფას, დე გოლს სულელად თვლიდნენ, მათი ნათქვამი კი გამართლდა… ხვალ შეიძლება სამხედრო სიტუაცია შეიცვალოს და ვლადიმერ პუტინმა უკრაინა დაიკავოს… ჩვენ ახლავე უნდა ვიმოქმედოთ, თორემ შემდეგ გვიან იქნება“.

წყარო

„არავის ეჭვი არ ეპარება იმაში, რომ პრეზიდენტ ემანუელ მაკრონის სურს გლობალური ლიდერის სახე მოირგოს და უკრაინისადმი დასავლეთის დახმარების შუსუსტების ტენდენცია შეაჩეროს, თუმცა ფრანგული კონიუნქტურა მას მიზნის მიღწევაში ხელს შეუშლის“, – ნათქვამია აშშ-ის გაზეთ „პოლიტიკო“-ს (Politico) ევროპულ ვერსიაში (ბელგია) გამოქვეყნებულ სტატიაში სათაურით „ემანუელ მაკრონს განზრახული აქვს სათავეში ჩაუდგეს უკრაინისადმი დახმარების ევროპულ ძალისხმევას, მაგრამ ფრანგები ამის ნებას არ მისცემენ“ (ავტორი – ქლიე ქოლქათი).

ბუნებრივია, იბადება კითხვა: რამდენად არის მზად ემანუელ მაკრონი სინამდვილეში ამჟამად და შეუძლია თუ არა მას ამ საკითხში ფრანგული საზოგადოების აყოლიება. ყველამ იცის, რომ მისი ადრინდელი მაღალხმიანი და პომპეზური რიტორიკა პრაქტიკული მოქმედებით არ განმტკიცებულა.

დონბასის ველებზე ბრძოლებში უკრაინის არმიის შევიწროვებისა და დახმარების გაწევაში არსებული გაურკვევლობის ფონზე, პარიზში გამართული ევროპელი ლიდერების კონფერენციის დროს ემანუელ მაკრონიმ განცხადა, რომ საარტილერიო ჭურვების მიწოდების საკითხს ახალ იმპულსს მისცემდა. პრეზიდენტმა არ გამორიცხა უკრაინის ტერიტორიაზე დასავლური ჯარების გაგზავნის შესაძლებლობაც.

მაგრამ ემნუელ მაკრონის წინააღმდეგ მთელმა ფრანგულმა ოპოზიციამ გაილაშქრა:  „ეროვნული გაერთიანების“ (ყოფილი „ეროვნული ფრონტის“) ლიდერმა მარი ლეპენმა პრეზიდენტი მომავალი თაობისადმი გულგრილ დამოკიდებულებაში დაადანაშაულა და განაცხადა – „პრეზიდენტი ჩვენი შვილების სიცოცხლით თამაშობსო“, ხოლო პარტია „დაუმორჩილებელი საფრანგეთის“ დამაარსებელმა ჟან-ლიუკ მელანშონმა ემანუელ მაკრონის სურვილს უკრაინაში დასავლეთის ჯარების გაგზავნის თაობაზე – რუსეთის როგორც ბირთვული სახელმწიფოს  წინააღმდეგ – „სიგიჟე“ უწოდა.

როგორც სტატიის ავტორი აღნიშნავს, სწორედ ამ არგუმენტებს იზიარებენ ფრანგი ამომრჩევლებიც. აქვე ისიც უნდა ითქვას, რომ მმართველი პარტია „რენესანსი“ ბევრად ნაკლები პოპულარობით სარგებლობს, ვიდრე უკიდურესად მემარცხენე და უკიდურესად მემარჯვენე ძალები  ივნისში დაგეგმილი ევროპარლამენტის აჩევნების წინ. სამშაბათს საფრანგეთის ყველა საინფორმაციო ტელეარხზე  იხილავდნენ საკითხს, უნდა მოემზადოს თუ არა ქვეყანა რუსეთთან ომისათვის. ყველგან პასუხი ერთი იყო: „არა. არავითარი ომი“.

ემანუელ მაკრონის ამბიციები, როგორც ჩანს, არ ემთხვევა ფრანგების უმეტესობის აზრს უკრაინასთან მიმართებით. ეს იმიტომ, რომ ფრანგები არ თვლიან რუსეთ-უკრაინის ომს „დიდ ცივილიზაციურ შეტაკებად ევროპული დემოკრატიისა და თავისუფლებისათვის“, როგორც ამას მიიჩნევენ ზოგიერთ ევროპულ ქვეყანაში. ბოლო გამოკითხვები აჩვენებენ, რომ საფრანგეთის მოსახლეობაში უკრაინის მიმართ სიმპათია სწრაფად მცირდება.

„ფრანგები არ განიხილავენ რუსეთს საფრანგეთის პირდაპირ საფრთხედ, ხოლო რუსეთ-უკრაინის ომი ყოფილ საბჭოთა კავშირის გადმონაშთ საკითხად ითვლება, ანუ მას ფრანგი მოქალაქეებისათვის შედარებით ლოკალური მნიშვნელობა აქვს“, – ამბობს სოციოლოგი ბრუნო ჟანბარი და აზუსტებს, რომ ამით ფრანგები გამოირჩევიან როგორც პოლონელებისა და ბალტიისპირელების, ასევე ნაწილობრივ გერმანელებისა და ჩრდილოევროპელების  პოზიციებისაგან. ემანუელ მაკრონის განცხადებას ბრუნო ჟანბარი უფრო მეტად ევროპელი პარტნიორებისადმი მიმართულ მოწოდებად თვლის, რომლებიც პრეზიდენტს თავის რუს კოლეგასთან –  ვლადიმერ პუტინთან ახლო ურთიერთობებს საყვედურობენ და ამ ფაქტს ხშირად ახსენებენ ხოლმე. კონფერენციაზე მისი ესოდენ ანტირუსული გამოსვლა  სიტუაციის ერთგვარი გამოსწორების მცდელობას წარმოადგენს იმასთან შედარებით, როცა ადრე პარიზის ყველა დაპირება რეალური საქმით არ მტკიცდებოდა და ცარიელ სიტყვებად რჩებოდა.

რაც შეეხება თვითონ უკრაინელებს, მათ უკვე „ყელში აქვთ ამოსული“ ემანუელ მაკრონის დიპლომატიური გზავნილები და ცარიელი ფრაზების ნაცვლად უპირატესობას იარაღსა და საბრძოლო მასალებს ანიჭებენ. ფაქტია, რომ ამ საკითხში საფრანგეთი ძალიან ჩამორჩება ამერიკას, გერმანიას, დიდ ბრიტანეთს და პოლონეთს.

წყარო

—————-

ამერიკული გაზეთის „ნიუ-იორკ თაიმსის“ (The New York Times) სტატიაში სათაურით „რუსეთის არმია უკრაინაში: წინსვლა „სიკვდილით სიკვდილის წილ“ (ავტორები – ჯულიან ბარნსი და ერიკ შმიტი) განხილულია ბრძოლების ის ტაქტიკა, რომელსაც რუსეთის შეიარაღებული ძალების სარდლობა იყენებს უკრაინის ომის დროს.

როგორც პუბლიკაციაშია აღნიშნული, ავდეევკის რაიონში გასული წლის შემოდგომაზე განხორციელებული შეტევის შემდეგ უკრაინელმა სამხედროებმა რუსეთის ჯარების ტაქტიკაში ცვლილებები შეამჩნიეს: იმის ნაცვლად, რომ საარტილერიო ცეცხლის ქვეშ ქვეითებს ტრადიციულად კოლონებით დაეწყოთ წინსვლა, მათ მცირე ჯგუფების სახით დაიწყეს მოქმედება, თუმცა ერთი  თავისებურება მაინც უცვლელი დარჩა: რუსები მზად არიან ბრძოლის ველზე მცირე წარმატებას დიდი დანაკარგების ფასად მიაღწიონ.

სტატიის ავტორები იმოწმებენ ერთ-ერთი დასავლელი სამხედრო ჩინოვნიკის ნათქვამს: „რუსებს ჩვენგან განსხვავებული „ტკივილის ზღურბლი“ აქვთ“, რაც იმას ნიშნავს, რომ დასაშვები დანაკარგების მიმართ რუსული ხედვა დასავლურისაგან მნიშვნელოვნად განსხვავდება.

„ბახმუტის, მარინკისა და ავდეევკისათვის ბრძოლებში ათასობით რუსი ჯარისკაცი დაიღუპა. რა თქმა უნდა, უკრაინელების მსხვერპლიც დიდი იყო, მაგრამ რუსების ზარალი ბევრად აღემატებოდა მოწინააღმდეგის დანაკარგებს. თანაც ავდეევკის ბრძოლა ყველაზე სისხლისმღვრელს წარმოადგენდა: სხვადასხვა მონაცემებით, რუსების დანაკარგები ამ ქალაქის დასაუფლებლად უფრო მეტი იყო, ვიდრე საბჭოთა არმიის ათწლიანი ყოფნის დროს ავღანეთში (1979-1989 წლებში).

„მიუხედავად მრავალრიცხოვანი მსხვერპლისა, რუსეთის არმია კვლავ ინარჩუნებს თავის მნიშვნელოვან უპირატესობას ცოცხალ ძალაში და მზად არის შეტევის განსახორციელებლად სხვადასხვა მიმართულებებით“, – ამბობს სტატიის ერთ-ერთ ავტორთან საუბრის დროს რობერტ ლი, ფილადელფიაში არსებული საგარეო პოლიტიკის კვლევის ინსტიტუტის წამყვანი მეცნიერ-თანამშრომელი.

ზოგიერთი ანალიტიკოსის აზრით, რუსეთის არმიის სარდლობისათვის დაღუპულებისა და დაჭრილების დიდი რაოდენობა ჩვეულებრივი მოვლენაა და ითვლება როგორც თანმდევ გარემოებად იმ სტრატეგიისათვის, რომელმაც, პრინციპში, თავისი ეფექტურობა აჩვენა.

ამჟამად, როცა უკრაინის არმია შეიარაღების დეფიციტს განიცდის, რუსების შეტევები უფრო შედეგიანია. ქალაქ ავდეევკის აღების შემდეგ მათ წინ წაიწიეს და კიდევ რამდენიმე დასახლებული პუნქტი დაიკავეს – მართალია, დიდი მსხვეროლის ფასად, მაგრამ მაინც. ისევ არითმეტიკას დავუბრუნდეთ: რუსეთი თავისი 144-მილიონიანი მოსახლეობით უკრაინის მცხოვრებთა რაოდენობას (ომამდელი მდგომარეობით) სამჯერ აღემატება, რაც კრემლს მნიშვნელოვან უპირატესობას აძლევს ცოცხალ ძალაში.

თუმცა ეს არ ნიშნავს იმას, რომ რუსული საზოგადოება შემრიგებლურია და მომთმენია იმ დიდი ზარალის მიმართ, რასაც კრემლის არმია განიცდის. ახალგაზრდობა და გასაწვევი ასაკის მოქალაქეები შეძლებისდაგვარად თავს არიდებენ ჯარში სამსახურს. სხვადასხვა გამოკითხვების თანახმად, კრემლის გადაწყვეტილებამ ე.წ. „ნაწილობრივი მობილიზაციის“ შესახებ – პირველად მეორე მსოფლიო ომის შემდეგ – რუსულ საზოგადოებაში შოკი და ნერვიულობა გამოიწვია, ასობით ათასი მამაკაცი ქვეყნიდან გაიქცა, რითაც ვლადიმერ პუტინის მიერ კულტივირებული „ნორმალური ცხოვრება“ ილუზიად იქცა.

და მაინც, ფაქტია, რომ რუსეთის არმიას უკრაინის ჯარებთან შედარებით მეტი რეზერვი აქვს როგორც ცოცხალ ძალაში, ასევე საბრძოლო მასალებში. ამ ორ ფაქტორს ერთმანეთთან გარკვეული ურთიერთკავშირი აქვთ – სტატიის ავტორები იმოწმებენ ერთ-ერთი უკრაინული ქვედანაყოფის მეთაურის ნათქვამს: როცა მან ცეცხლით მხარდაჭერა ითხოვა შეტევაზე გადმოსული რუსების წინააღმდეგ, უარი უთხრეს იმ მოტივით, რომ რუსები იმდენი არ არიან, მათთვის საარტილერიო დარტყმის მიყენება რომ გაამართლოსო.

„სინამდვილეში მათი შეჩერება [საარტილერიო ცეცხლის გარეშე] შეუძლებელი ხდება“, – ამბობს მეთაური, რომელმაც ანონიმურობის დაცვის გარანტია ითხოვა პირადი უსაფრთხოების თვალსაზრისით, – ისინი ძალიან ბევრნი არიან. ვინც წინ მოდის, მათ ზურგსუკან სულ ახალ-ახალი ჯარისკაცები ჩნდებიან“.

წყარო