აშშ-ის სენატი საქართველოს პოლიტიკოსების წინააღმდეგ ორპარტიულ სასანქციო პაკეტს განიხილავს.

ინფორმაციას გამოცემა Politico მოპოვებულ დოკუმენტზე დაყრდნობით ავრცელებს.

გამოცემის თანახმად, სასანქციო კანონპროექტს სენატორები ჯინ შაჰინი (დემოკრატი) და ჯიმ რიში (რესპუბლიკელი) წარადგენენ, იგი მიმართული იქნება საქართველოს უმაღლესი დონის პოლიტიკოსების წინააღმდეგ, რომლებიც პასუხისმგებელნი არიან ქვეყნის ევროკავშირისკენ გზისთვის ძირის გამოთხრაში.

“ქართველი ხალხის კანონი” (Georgian People’s Act) 23 მაისს იქნება წარდგენილი.

კერძოდ, Politico წერს, რომ სენატის კანონპროექტი ითვალისწინებს სამოგზაურო აკრძალვებს და სხვა სანქციებს ქართველი პოლიტიკოსების წინააღმდეგ, რომლებიც პასუხისმგებელნი არიან “ქვეყნის ევროატლანტიკური ინტეგრაციისთვის ხელის შეშლისთვის” და “კორუფციისთვის, ადამიანის უფლებების დარღვევებისთვის და უცხოური აგენტების კანონის წინ წაწევისთვის ან მისი მიღებისთვის ხელშეწყობაში”.

კანონპროექტი ასევე მოითხოვს აშშ-საქართველოს სტრატეგიული დიალოგის პერმანენტულ შეჩერებას, რომლის საშუალებითაც ქვეყნები ერთად მუშაობდნენ უსაფრთხოებისა და დემოკრატიის საკითხებზე.

Politico-ს თანახმად, “ქართული ოცნების” ოფიციალური პირების სამიზნეში ამოღების გარდა, ორპარტიული კანონპროექტი, ასევე, მოითხოვს მინიმუმ 50 მილიონი აშშ დოლარის გამოყოფას “საქართველოში დემოკრატიისა და კანონის უზენაესობის პროექტების მხარდაჭერაზე” და ქვეყანაში “მავნე უცხოურ გავლენებზე” კვლევების დაწყებაზე.

აშშ-ის გაზეთ „ნიუ-იორკ თაიმსში“ (The New York Times) გამოქვეყნებულია სტატია სათაურით: “რუსეთი უმოწყალოდ უტევს, უკრაინა თავს იცავს: მოსკოვი 2022 წლის აგვისტო-სექტემბერში დატოვებულ ტერიტორიას ისევ იკავებს”
(ავტორი – ენდრიუ კრამერი), რომელშიც განხილულია უკრაინის ხარკოვის ოლქში მიმდინარე ბრძოლები: რუსეთის არმიის შეტევა, უკრაინის არმიის თავდაცვა, ფრონტის ხაზზე შექმნილი პრობლემები, სამოქალაქო მოსახლეობის მდგომარეობა და საომარი მოქმედებების პერსპექტივა.

გთავაზობთ პუბლიკაციას შემოკლებით:

რუსეთის წინააღმდეგ საომარი მოქმედებების გადამწყვეტ მომენტში, როცა უკრაინის არმია მოსკოვის ჯარებს დევნიდა ქვეყნის ჩრდილო-აღმოსავლეთიდან (ხარკოვის ოლქიდან) 2022 წლის აგვისტო-სექტემბერში, პატარა უკრაინული ქალაქის ვოლჩანსკის პოლიციის უფროსმა ამაყად აღმართა ყვითელ-ცისფერი სახელმწიფო დროშა გათავისუფლებული ქალაქის ადმინისტრაციის შენობაზე.
მას შემდეგ წელიწადნახევარი გავიდა. რუსები დაბრუნდნენ. გასულ კვირას იგივე პოლიციის უფროსი ალექსი ხარკოვსკი იმავე ვოლჩანსკის ცეცხლმოდებულ ქუჩებში ცდილობდა, რომ ქალაქში დარჩენილი მცირერიცხოვანი მოსახლეობა უსაფრთხო ადგილზე გაეყვანა და მოახლოებული რუსული ქვედანაყოფებისათვის გაესწრო.

„რუსები სადაც არ უნდა მივიდნენ, ისინი ყველაფერს მიწასთან ასწორებენ“, – ამბობს ალექსი ხარკოვსკი კრემლის სამხედრო ქვედანაყოფების გააფთრებულ შეტევაზე და მათ ტაქტიკაზე „გადამწვარი მიწის“ პრინციპით.

10 მაისს, რუსეთის ჯარებმა უკრაინის საზღვრის მონაკვეთი გადალახეს და მილიონიანი ხარკოვის მიმართულებით დაიძრნენ. სამხედრო ანალიტიკოსების თქმით, უკრაინის სიდიდით მეორე ქალაქის ასაღებად რუსებს ძალები არ ეყოფათ, მაგრამ მათ შეუძლიათ ქალაქთან ახლოს მივიდნენ და არტილერიით ჭურვები დაუშინონ და, შესაბამისად, ლტოლვილი მოსახლეობის ნაკადის გაზრდა გამოიწვიონ.

სამხედრო თვალსაზრისით, რუსეთის არმიის „ნახტომი“, როგორც ჩანს, მოწოდებულია იმისთვის, რომ კიდევ უფრო დასუსტდეს ისედაც „შეფერთხილი“ უკრაინის არმიის პოტენციალი, მოიხსნას დონბასის ფრონტიდან სამხედრო ქვედანაყოფები (ანუ მოხდეს ფრონტის ხაზის „გაშიშვლება“ იქ, სადაც რუსეთი საზაფხულო შეტევას ამზადებს) და ისინი ხარკოვის დასაცავად იქნენ გადასროლილი. გარდა ამისა, სახეზეა მადესტაბილიზებელი ეფექტი: ათი ათასობით შეშინებული და დევნილი ადამიანი, ლტოლვილები, რომლებიც საზღვრისპირა რეგიონიდან ქვეყნის სიღრმეში სასოწარკვეთილები მიემართებიან
ერთკვირიანი ბრძოლების შემდეგ უკრაინის არმიის ნაწილებმა უკან დაიხიეს და საფორტიფიკაციო ნაგებობებით უფრო კარგად აღჭურვილ ხაზზე შეჩერდნენ, სადაც ღრმა ტრანშეები, ბეტონის ბუნკერები და „დრაკონის კბილებია“ განლაგებული.

კიევის არმიას არ ჰყოფნის ცოცხალი ძალა და საბრძოლო მასალები, მაგრამ უკრაინელი ჯარისკაცები მაინც მედგრად იბრძვიან და მტერს წინსვლა ასობით მებრძოლის სისხლის ფასად უჯდება.

ამერიკელი კონგრესმენების მიერ უკრაინისათვის დახმარების გაჭიანურების გამო რუსებმა შეძლეს ქალაქ ავდეევკისა და მის ახლოს მდებარე სოფლების დაკავება. ბუნებრივია, ასეთ სიტუაციაში კიევი იძულებულია გარკვეული ტერიტორიები დათმოს და უკან დაიხიოს. გასაგებია იმ ადამიანების მძიმე მდგომარეობაც, რომლებმაც ევაკუირება ვერ მოასწრეს და ფრონტის ხაზის მიღმა დარჩნენ.

65 წლის ვასილ გოლობოროდკო, პენსიონერი ავიამექანიკოსი, თავდაპირველად მშობლიურ სოფელში დარჩა. მისი სახლიდან შეიძლებოდა იმის დანახცა, თუ როგორ ამაგრებდნენ უკრაინელი ჯარისკაცები ახალ ფრონტის ხაზს უკან დახევის შემდეგ, მაგრამ მოგვიანებით, როცა რუსები სოფლის გარეუბნებში გამოჩნდნენ, ვასილიც იძულებული გახდა სახლი მიეტოვებინა. „ძლივს მოვასწარით გამოსვლა“, – ამბობს იგი „ნიუ-იორკ თაიმსის“ კორესპონდენტთან საუბრისას, – „მთელი ჩვენი ავლადიდება, შინაური ფრინველები და ცხოველები, კატაც და ძაღლიც, სოფელში დარჩა ბედის ანაბარად“.

ჩვენ, ჟურნალისტთა ჯგუფი, ხარკოვიდან ფრონტის ხაზისკენ რომ მივდიოდით, უკან მივყვებოდით სამხედრო პიკაპებს და ჯავშანტექნიკას, ფრონტის ხაზიდან კი სამოქალაქო მოსახლეობა ხარკოვისაკენ მოდიოდა – მსუბუქი ავტომანქანებით, ოჯახური ქონებით და სურსათით დატვირთულნი. გზა ბევრგან ჭურვებით იყო გადათხრილი, მწვანეში ჩაფლულ სოფლებში სახლებს კვამლი ასდიოდა და იწვოდნენ.

„რუსების სამოქმედო ტაქტიკა ახლა რადიკალურად არის შეცვლილი, შემოჭრის დროსთან შედარებით“, – გვეუბნება კაპიტანი პეტრე ლევკოვსკი, უკრაინის არმიის მე-13 ბრიგადის ოპერატიული ბატალიონის შტაბის უფროსი, – 2022 წლის თებერვლის ბოლოს ისინი ხარკოვისაკენ კოლონებით მოდიოდნენ და ფიქრობდნენ, რომ მოსახლეობა მათ ხელგაშლით შეხვდებოდა. ახლა კი რუსები ჯერ არტილერიის ცეცხლით ყველაფერს დაანგრევენ, გადაბუგავენ, შემდეგ კი მცირე ჯგუფებით სხვადასხვა მიმართულებით შეტევებს იწყებენ. ვიცით, რომ ისინი ცოცხალს არავის არ ტოვებენ“.

შევდივართ სოფელ ბელი კოლოდეზში, სადაც მოსახლეობა ევაკუაციისათვის ემზადება. „სწრაფად, სწრაფად!“, – აჩქარებს მათ ვიტალი კილჩიკი, 110-ე ბრიგადის კაპელანი, – „ნუ ზიხართ და ნუ ელოდებით, ვოლჩანსკის მოსახლეობის მსგავსად, რომლებმაც საბოლოო ჯამში, ძლივს გამოასწრეს ქალაქიდან“.

ვოლჩანსკელი დარია სოროკალეტოვა, 40 წლის ქალი, მშობლიური სახლის დატოვებას აჭიანურებდა. და როცა იგი ქუჩაში გამოვიდა, შენობას ჭურვი მოხვდა და მთლიანად დაანგრია. „იქ არაფერი არ გადარჩენილა, დაბრუნება შეუძლებელია“.

რუსეთმა უკვე დაიკავა 130 კვადრატული კილომეტრი ტერიტორია და ათზე მეტი სოფელი, რომელთა უმეტესობა საარტილერიო დაბომბვით მიწასთან არის გასწორებული. პრეზიდენტი ვოლოდიმირ ზელენსკი აცხადებს, რომ უკრაინის არმია უკან გეგმაზომიერად იხევს და თავდაცვის მეორე და მესამე ხაზზე მაგრდება.

უკრაინელ გენერლებს წინ ერთგვარი „აბა, გამოიცანი“ (თამაში-გამოცანა) ელოდებათ: ის, თუ რამდენად ღრმად წაიწევენ რუსები და რამდენად გაუწევენ წინააღმდეგობას უკრაინელები, ბევრად არის დამოკიდებული მხარეთა ჯარისკაცების რაოდენობაზე. უკრაინას ამ განტოლების ამოსახსნელად მოუწევს ისედაც მწირე რეზერვებით სარგებლობა და როგორც უკვე ვთქვით, ფრონტის სხვა მონაკვეთების „გაშიშვლება“ – ჯარების გადასროლა, თუმცა რუსების შეტევისა და ფრონტის ხაზის გარღვევის საფრთხე იქაც რჩება.

„ნებისმიერი ომი თავისი ბუნებით ინტერაქტიურია“, – ამბობს სატელეფონო ინტერვიუში იუჰან ნურბერგი, შვედეთის სამხედრო კვლევების სააგენტოს უფროსი ანალიტიკოსი, – იმას, რასაც აკეთებენ ან არ აკეთებენ უკრაინელები, უნდა შევადაროთ, თუ რას აკეთებენ ან არ აკეთებენ რუსები. ავიღოთ ხარკოვის მიმართულება: რუსების მოქმედებას ემჩნევა, რომ მათ ხარკოვის აღება განზრახული არ აქვთ, მათი ძალები მცირეა – ხარკოვის დასაუფლებლად მოსკოვს ათობით და ასობით ათასი ჯარისკაცი დაჭირდება“.

წყარო:

უკრაინის ინტერნეტ-გაზეთი „სტრანა“ (Страна) აქვეყნებს სარედაქციო სტატიას სათაურით „დიდი შებრუნება კავკასიაში: რა ხდება საქართველოში?“, რომელშიც გაანალიზებულია თბილისში და ქვეყნის სხვადასხვა ქალაქებში მიმდინარე საპროტესტო ანტისამთავრობო აქციების მიზეზები, ქართული ამჟამინდელი პოლიტიკის ანატომია და პერსპექტივა.

გთავაზობთ პუბლიკაციას მცირე შემოკლებით:

მოვლენები, რომლებიც პარლამენტის მიერ „უცხოური გავლენის გამჭვირვალობის“ („უცხოური აგენტების“) კანონპროექტის მიღებას უკავშირდება, სრულიად ამოვარდნილია საქართველოს რეალური ხელმძღვანელის, მმართველი პარტიის „ქართული ოცნების“ ლიდერის ბიძინა ივანიშვილის მოქმედების საერთო სტრატეგიიდან, რომლის რეალიზება მან ხელისუფლებაში ყოფნის 12-წლიან პერიოდში განახორციელა.

დღემდე ქართველი მილიარდერის სტრატეგიას „მრავალვექტორულის“ სახელი ჰქონდა, თანაც პროდასავლური გადახრით. რუსეთთან ურთიერთობა შედარებით ნორმალური გახდა (მიხეილ სააკაშვილის მმართველობის პერიოდთან შედარებით), მაგრამ მას მოკავშირულს და მეგობრულს ვერ ვუწოდებთ:
საქართველოს ოფიციალური საგარეო პოლიტიკური კურსი ევროკავშირში გაწევრიანებისაკენ არის მიმართული.
და უცებ „უცხოელი აგენტების შესახებ“ კანონპროექტის მიღება, რომელიც საქართველოს ევროპულ კურსს მთლიანად ამსხვრევს. ფაქტობრივად, ეს არის დასავლეთის პირდაპირი გამოწვევა საქართველოს ხელისუფლების მიერ. რა მოხდება, როცა კანონპროექტი კანონი გახდება? (მართალია, პრეზიდენტმა მას ხელი არ მოაწერა და ვეტო დაადო, მაგრამ „ქართულ ოცნებას“ საპარლამენტო უმრავლესობის წყალობით, ვეტოს გადალახვა შეუძლია). სავარაუდოდ, საქართველოს ევროსაბჭო გაუუქმებს ევროკავშირში წევრად მიღების კანდიდატის სტატუსს და შეუზღუდავს ფინანსურ მხარდაჭერას როგორც ევროპის ფინანსური სტრუქტურებიდან, ასევე საერთაშორისო ფინანსური ორგანიზაციებიდან (ვთქვათ, სავალუტო ფონდიდან).
ანუ ეს იქნება ძალზე მკვეთრი შებრუნება, რაც საქართველოს სერიოზული პოლიტიკური და ფინანსურ-ეკონომიკური რყევებით ემუქრება. იბადება კითხვა: რატომ და რა მიზნით გადაწყვიტა ბიძინა ივანიშვილმა ასე მოქცეულიყო? საქართველოს პოლიტიკურ წრეებში ამასთან დაკავშირებით ორი ვერსია არსებობს:

პირველი – ტაქტიკური: კანონპროექტის მიღებით ბიძინა ივანიშვილი დასავლეთს აშანტაჟებს, რათა ბრიუსელმა თბილისის მიმართ პრობლემური საკითხები მოხსნას: ვთქვათ, შეწყვიტოს მხარდაჭერა ოპოზიციისადმი, შეამციროს ზეწოლა საქართველოს-რუსეთის ურთიერთობის საკითხში, დაიწყოს მოლაპარაკება ევროკავშირში გაწევრიანებისათვის. ამ ვერსიის თანახმად, ბიძინა ივანიშვილი თანახმაა სკანდალური კანონი „თაროზე შემოსდოს“ აღნიშნული პრობლემების გადაწყვეტის სანაცვლოდ. თუმცა გასათვალისწინებელია, რომ კანონპროექტზე უარის თქმა შეიძლება ხელისუფლების დამარცხებად იქნას აღქმული და ამით, ალბათ, „ქართული ოცნების“ შიდაპოლიტიკური პოზიციები შესუსტდება. ამიტომაც საეჭვოა, რომ ბიძინა ივანიშვილის ჩანაფიქრი მხოლოდ ბანალურ შანტაჟში გამოიხატება.

მეორე ვერსია – სტრატეგიული: ბიძინა ივანიშვილმა დაიწყო საგარეო პოლიტიკური კურსის გრძელვადიანი ცვლილება რუსეთთან ფაქტობრივი კავშირისაკენ. ამ ვერსიას აქტიურად მხარს უჭერენ ოპოზიციონერები, რომელთა შორის დიდი ხანია ვრცელდება თეორია – თითქოსდა ბიძინა ივანიშვილი დამოუკიდებელი ფიგურა არ არის, ის „კრემლის აგენტია“ და მოსკოვის ნებას ასრულებს. შესაბამისად, მისი ბრძანებები არავინ არ უნდა შეასრულოს.

ხელისუფლებასთან ახლოს მყოფ პოლიტიკურ წრეებში ამ ყველაფერს უარყოფენ, მათ აქვთ „ქართული ოცნების“ კურსის მკვეთრი ცვლილების განმარტება: უკრაინაში რუსეთის შეჭრის შემდეგ ბიძინა ივანიშვილს და მის თანამებრძოლებს განუმტკიცდათ აზრი, რომ დასავლეთი საქართველოს ომში ჩათრევას შეეცდება, რუსეთისათვის „მეორე ფრონტის“ გახსნის მიზნით, მათ შორის მოქმედი კანონიერი ხელისუფლების დამხობის გზით. ამის გამო თბილისის რიტორიკა მკვეთრად შეიცვალა.: სულ უფრო ხშირად ისმის განცხადებები საქართველოსთვის „უკრაინული სცენარის“ საფრთხის შესახებ, რომ შეიძლება „მაიდანი“ მოხდეს და თვით შეიარაღებული გადატრიალებაც კი. სწორედ ამიტომ ცდილობს ბიძინა ივანიშვილი ზემოთ აღნიშნული კანონპროექტის ძალაში შესვლას. მას მკაფიოდ აქვს გაცნობიერებული, რომ კანონპროექტის მიღებით დასავლეთთან ურთიერთობები გაუარესდება და, პრინციპში, სურს კიდეც. შემდეგ საქართველო კურსს აიღებს რუსეთთან ოფიციალური დაახლოების მიზნით. დასავლურ დაფინანსებას რუსეთიდან და ჩინეთიდან მიღებული ფული ჩაანაცვლებს… თუმცა ყველაზე მთავარი მომენტი, რომლის გამოც ბიძინა ივანიშვილმა ასეთი ნაბიჯი გადადგა, სავარაუდოდ, არის აფხაზეთისა და „სამხრეთ ოსეთის“ პრობლემის მოგვარება.

ხმები, რომლებიც დიპლომატიურ წრეებში ცირკულირებენ, თბილისის კურსის ცვლილების სანაცვლოდ, კრემლს შეუძლია დათანხმდეს ორი „დამოუკიდებელი რესპუბლიკის“ საქართველოს შემადგენლობაში დაბრუნებას – განსაკუთრებული სტატუსით და ძალიან ფართო უფლებებით, ფაქტობრივი კონფედერაციის ფორმატით. ამგვარად, ბიძინა ივანიშვილი გამოაცხადებს საქართველოს ტერიტორიული მთლიანობის აღდგენას. ბევრ ბონუსს მიიღებს მოსკოვიც: მისი გავლენის სფეროში მოექცევა კავკასიის საკვანძო სახელმწიფო, რომლის ტერიტორიაზე გადის უმნიშვნელოვანესი ლოჯისტიკური საერთაშორისო კომუნიკაციები – ცენტრალური აზიიდან და ჩინეთიდან თურქეთისაკენ და ევროპისაკენ: ნავთობისა და გაზის საექსპორტო მილსადენები, რკინიგზები და ავტომაგისტრალები და ა.შ. გამორიცხული არ არის რუსეთიდან სომხეთისაკენ ოდესღაც არსებული პირდაპირი სარკინიგზო მიმოსვლის აღდგენა, ირანის ჩათვლით – ანუ გაჩნდება პირდაპირი სახმელეთო დერეფანი რუსეთიდან ირანისაკენ (ინდოეთის ოკეანის ნავსადგურების გამოყენებით) და პირიქით.
თბილისის საგარეო პოლიტიკური კურსის ცვლილება გარდაუვალ გავლენას მოახდენს სომხეთის გეოპოლიტიკურ კურსზეც, რომელიც ამ შემთხვევაში მთლიანად გარშემორტყმული აღმოჩნდება მტრულად განწყობილი ქვეყნებით (თურქეთით და აზერბაიჯანით) და რუსეთის მოკავშირეებით (საქართველოთი და ირანით). და მთავარი – რუსეთი ასეთი პოლიტიკის გატარებით შეეცდება იმის დემონსტრირებას, რომ მხოლოდ მას შეუძლია იყოს პოსტსაბჭოთა სივრცეში მდებარე სახელმწიფოების უსაფრთხოებისა და ტერიტორიული მთლიანობის დაცვის გარანტი – მათთვისაც კი, ვის წინააღმდეგაც ადრე იბრძოდა.

მაგრამ ჯერ-ჯერობით უცნობია, თუ რამდენად პოზიტიურად იმუშავებს საქართველოს ამგვარი შებრუნების სცენარი (თუ ის მართლაც აქვთ რეალურად ბიძინა ივანიშვილს და მოსკოვს). დასავლეთი მას დიდ წინააღმდეგობას გაუწევს, თანაც ორივე მხრიდან არის მოსალოდნელი ხისტი ზეწოლა ბიძინა ივანიშვილზე და მისი „გადაბირების“ მცდელობები.

ალბათ, ოპოზიციაც მასშტაბურ პროტესტებს გააგრძელებს და აქცენტს საპარლამენტო არჩევნებზე გააკეთებს, რომელიც 2024 წლის ოქტომბერში უნდა ჩატარდეს: ფსონი მხოლოდ გამარჯვებაზე იქნება დადებული. თუმცა, რა თქმა უნდა, ბიძინა ივანიშვილსაც ექნება ხელისუფლების შენარჩუნების გეგმა. ნებისმიერ შემთხვევაში ბრძოლა სასტიკი იქნება: ფსონები უკიდურესად დიდია.

წყარო: