საქართველოს ეროვნულმა ბანკის ინფორმაციით, ვაჭრობის შედეგად აშშ დოლარი გაუფასურდა და 2.5330 ლარი შეადგინა. კურსი, რომელიც მანამდე მოქმედებდა, 2.5375 ლარი იყო.
გაუფასურდა ევრო, რომლის კურსი 2.7655 ლარია. მაშინ, როცა მანამდე მოქმედი კურსი 2.7661 ლარს შეადგენდა. გაუფასურდა თურქული ლირა, რომელიც 0.1315 ლარს შეადგენს.
საქართველოს რეგიონული განვითარებისა და ინფრასტრუქტურის სამინისტროს საავტომობილო გზების დეპარტამენტის ინფორმაციით, ჩატარებული გაწმენდითი სამუშაოების შედეგად, საერთაშორისო მნიშვნელობის მცხეთა–სტეფანწმინდა–ლარსის საავტომობილო გზის გუდაური(ფოსტა)-კობის მონაკვეთზე მსუბუქი ავტოტრანსპორტით მოძრაობა აღდგენილია, ხოლო მისაბმელიანი და ნახევრად მისაბმელიანი ავტოტრანსპორტის გადაადგილება აკრძალულია.
გარემოს ეროვნული სააგენტოს ცნობით, მლეთა-გუდაურის და გუდაური(ფოსტა)–კობის მონაკვეთებზე ავტოტრანსპორტის მოძრაობა განხორციელდება გაუჩერებლად გავლის რეჟიმში, გუდაური(ფოსტა)–კობის მონაკვეთზე მხოლოდ ზვავდამცავი გვირაბების გავლით.
„ნაციონალური მოძრაობის“ თავმჯდომარე ლევან ხაბეიშვილი 9 აპრილის დღესთან დაკავშირებით საზოგადოებას სოციალურ ქსელში ამ სიტყვებით მიმართავს “ვინც საოცნებო დროშა გაშალა თავისუფლებას ვინც ენაცვალა“.
ხაბეიშვილი, ასევე მოუწოდებს ყველა შეუერთდეს დღეს დაგეგმილ აქციას.
„მე მინდა მოვკვდე ბრძოლით, ჭიდილით. მსურს მუხა ვიყო შეურიგალი მაპობდეს მეხი, მგლეჯდეს გრიგალი. მთიდან კლდედ მოვწყდე უზარმაზარი, რომ ცა და მიწა შევძრა ზანზარით“…
„ვინც საოცნებო დროშა გაშალა თავისუფლებას ვინც ენაცვალა“…
17:00 საათზე ყველა რუსთაველზე“, – წერს ლევან ხაბეიშვილი.
9 აპრილი საბჭოეთის წინააღმდეგ ჯერ დისიდენტების, შემდეგ კი მთლიანად ქართველი ერის თავისუფლებისათვის ბრძოლის გვირგვინია. დღევანდელი დღე ტკივილით მოპოვებული სიხარულის, ქართველი ხალხის ერთიანობისა და ეროვნული სიამაყის დღეა, – აცხადებს „ხალხის ძალის“ ერთ-ერთი ლიდერი დიმიტრი ხუნდაძე.
მისივე თქმით, 9 აპრილის მოვლენებიდან სამ ათწლეულზე მეტი დრო გავიდა, თუმცა ამ დღეს მოპოვებული დამოუკიდებლობიდან დღემდე, ქართველ ხალხს კვლავ რეალური სახელმწიფოებრიობისთვის და სხვისი ზეწოლის წინააღმდეგ უწევს ბრძოლა.
„მას შემდეგ რამდენიმე ათეული წელი გავიდა და გვაქვს საშუალება შევაფასოთ ისტორიის ეს პერიოდი, შესაბამისად, გარკვეული დასკვნებიც გამოვიტანოთ. გზა, რომელსაც ახლა გავდივართ, რთულია და წინააღმდეგობებით არის სავსე. სირთულეს ქართველი ხალხი არასოდეს შევუშინებივართ, მაგრამ წინააღმდეგობები კი ნამდვილად დასაფიქრებელია, საიდან მოდის? რატომ ხდება და რა მიზნებს ემსახურება?
ფაქტია, 9 აპრილს მოპოვებული დამოუკიდებლობიდან დღემდე, კვლავ რეალური სახელმწიფოებრიობისთვის და სხვისი ზეწოლის წინააღმდეგ გვიწევს ბრძოლა: ტერიტორიების 20% ოკუპირებულია რუსეთის მიერ; ქვეყანაზე მართვის სადავეების მოპოვებას ითხოვენ ისინი, ვინც მთავარ სტრატეგიულ მეგობრებად ავირჩიეთ; დემოკრატიის სახელით ჩვენი საუკუნოვანი ტრადიციებისა და ეროვნული ღირებულებების მსხვრევა დაიწყეს და კიდევ ბევრი, ჩვენთვის მიუღებელი ფაქტი ხდება.
30 წელი საერთაშორისო ალიანსებში გაწევრიანების გაუთავებელი მოლოდინით ვცხოვრობთ, და ამ დროს მსოფლიო პოლიტიკა იცვლება. იცვლება ისე, რომ შესაძლოა ჩვენი დღევანდელი გზა თანამედროვე გლობალურ პოლიტიკაში, გუშინდელი დღე აღმოჩნდეს და ისევ ახალი პოლიტიკის შემუშავება დაგვჭირდეს.
დღეს 9 აპრილია და ამ გადასახედიდან ბევრს ვფიქრობთ წარსულზეც და მომავალზეც. თუმცა, ფაქტია, რომ დღეს დამოუკიდებლობის იმ გზას ვაგრძელებთ, რომელიც 1989 წელს ქართველმა ხალხმა საკუთარი სისხლის ფასად დაიწყო.
ქედს ვიხრი ჩვენი გმირების წინაშე და უფალს შევთხოვ, იმ გმირების სახელით ერთიანი საქართველოს გამარჯვებას!“, – აღნიშნავს დიმიტრი ხუნდაძე.
დღეს ქრისტიანული სამყაროს ნაწილი აღდგომას აღნიშნავს. ვატიკანში, წმინდა პეტრეს მოედანზე ტრადიციულად სააღდგომო ლიტურგია აღსრულდება.
მოსალოდნელია, რომ მსახურებაში მონაწილეობას პაპი ფრანცისკე მიიღებს. გუშინ კი პაპმა წმინდა პეტრეს ბაზილიკაში ღამის წირვა აღავლინა. ღვთისმსახურებისას პონტიფიკოსმა მსოფლიოში ყველა ომის დასრულებისკენ მოუწოდა.
საქართველოში ამერიკის ელჩი კელი დეგნანი პარლამენტთან, 9 აპრილის მემორიალთან მივიდა. დეგნანმა 9 აპრილის ტრაგედიისას დაღუპულთა ხსოვნას პატივი მიაგო.
დღევანდელ დღეს აშშ-ის საელჩო „ფეისბუქგვერდზე“ ეხმაურება.
„დღეს დიდი თუ პატარა, მოხუცი თუ ახალგაზრდა, ნებისმიერი თაობის ადამიანი, ნებისმიერი თანამდებობის, ნებისმიერი მიმართულების, ფიქრობს მხოლოდ ერთზე – საქართველომ უნდა მოიპოვოს დამოუკიდებლობა! საქართველო ღირსია სრული თავისუფლების! საქართველო ღირსია იმის, რასაც მიაღწიეს მსოფლიოში ყველაზე განვითარებულმა, ყველაზე დემოკრატიულმა და ჰუმანურმა ერებმა! მეგობრებო, ჩვენს ყველა მიტინგსა და დემონსტრაციაზე ამ დღის შემდეგ პირველ მოთხოვნად ვაქცევთ საქართველოს სრული დამოუკიდებლობის და საბჭოთა კავშირის შემადგენლობიდან გამოსვლის მოთხოვნას!” – მერაბ კოსტავა.
ჩვენ გვახსოვს 9 აპრილი“,- აღნიშნულია საქართველოში ამერიკის შეერთებული შტატების საელჩოს ფეისბუქგვერდზე.
9 აპრილის ტრაგედიიდან 34 წელი გავიდა. 1989 წლის 9 აპრილს, გამთენიისას საბჭოთა კავშირის შეიარაღებული ძალების ნაწილებმა თბილისის ცენტრში, პარლამენტის შენობასთან მშვიდობიანი საპროტესტო აქცია დაარბიეს, რასაც ადამიანთა მსხვერპლი მოჰყვა. დარბევის შედეგად 21 ადამიანი დაიღუპა, ხოლო ასობით მოქალაქე დაუდგენელი შემადგენლობის გაზით მოიწამლა. მოგვიანებით, 1991 წლის 9 აპრილს კი უზენაესმა საბჭომ საქართველოს სახელმწიფოებრივი დამოუკიდებლობის აღდგენა გამოაცხადა.
34 წელი გავიდა 9 აპრილის ტრაგიკული ამბების შემდეგ. ამ წლების განმავლობაში თითქოს ყველაფერი დაიწერა, გაშუქდა მედიის მხრიდან, მაგრამ მაინც დარჩა მნიშვნელოვანი ამბები, რომლებიც ვიწრო წრემ იცის და 9 აპრილის ღამის მონაწილეები მხოლოდ ახლობლებთან ჰყვებიან.
მაყვალა დავითაძე ერთ-ერთია, იმ სამშობლოსთვის გულანთებულ სტუდენტებს შორის, ვინც ეროვნული მოძრაობის მონაწილეთა მხარდამხარ იბრძოდა დამოუკიდებლობისთვის და აპრილის მოვლენების ეპიცენტრშიც მოხვდა. რუსი ჯალათის ნიჩაბმაც დააზიანა, მოიწამლა კიდეც და დახოცილები მორგში თავისი თვალით ნახა.
„პრაიმტაიმმა“ ქალბატონ მაყვალასთან ინტერვიუ ჩაწერა. საუბარს ცრემლის გარეშე არ ჩაუვლია და ამდენი წლის შემდეგაც კი ძალიან რთული და ემოციური გასახსენებელი აღმოჩნდა ამბები, რომელსაც რესპონდენტი მოგვიყვა.
ქალბატონი მაყვალა გახლავთ ფილოლოგი, ფილოლოგიის დოქტორი, ასოცირებული პროფესორი.
– 1989 წელს პედაგოგიური უნივერსიტეტის სტუდენტი ვიყავი, ეროვნული მოძრაობის დღეებში, მიტინგების დროს ახალგაზრდები სხვადასხვა ადგილებზე ვიკრიბებოდით ხოლმე დღის განმავლობაში და საღამოს კი ყველანი რუსთაველზე მივდიოდით. ჩვენი უნივერსიტეტის სტუდენტები ჩვენსავე კორპუსთან, კიბეზე ვიყავით ხოლმე შეკრებილი, მიკროფონიც იქვე გვედგა, კიბის თავში. მახსოვს, ერთხელ სწორედ მიკროფონის ძირში, კიბეზე ვიყავი ჩამომჯდარი და ისეთი დაღლილი და გათიშული ვიყავი, უკვე გამომსვლელებსაც კი ვეღარ ვუსმენდი, თავჩაქინდრული რაზე ვფიქრობდი, არ ვიცი. თავზე ხელი დამადო ვიღაცამ, ავიხედე და დავინახე ზვიად გამსახურდია. ეს რამხელა რამეს ნიშნავდა ჩემთვის, ენით ვერ აღვწერ.
მახსოვს, 9 აპრილის წინა დღეებში ჭავჭავაძის გამზირზე კი ჩამოიარეს „ბეტეერებმა“ და ჩვენ ვიცინოდით – გვაშინებენო. სინამდვილეში თურმე გვაფრთხილებდნენ, მაგრამ ისეთი პატრიოტიზმის გრძნობით ვიყავით გამსჭვალულები, რომ არც შეგვშინებია და არც გაგვითვალისწინებია, რომ ეს იყო გაფრთხილება და მართლა ყველაფერზე წამსვლელი იყო რუსეთი.
გამსახურდიასა და ეროვნული მოძრაობის სხვა ლიდერების გარდა, ყველა ჯგუფს ჰყავდა თავისი ლიდერები, ვინც ჩვენ გვიკეთებდა მობილიზებას, მაგრამ რომ გითხრათ, რომ ვინმე მოდიოდა ჩვენთან და გვაიძულებდა რამეს, ეს იქნება ტყუილი. ეს იყო აბსოლუტურად გაცნობიერებული ქმედება და ყველას სურვილი. მახსოვს, ჩვენი ლიდერები იყვნენ გელა გოდერძიშვილი, ბესო საბაშვილი და ძალიან გული მწყდება, რომ მან რადიკალურად შეიცვალა შეხედულებები; იყო სოსო ქუთათელაძე, დათო ბეჟაშვილი – მათ მოჰქონდათ ამბები, სად უნდა წავსულიყავით და რა უნდა გაგვეკეთებინა.
ჩემ თვალწინ ფილმივით გადის ხოლმე ის კადრები, რაც 9 აპრილის ღამეს მოხდა. ყველანი ვიყავით რუსთაველზე. ცოტა მცივანა ვარ, რომ მოსაღამოვდა, შემცივდა. ეს შენიშნა ზვიად ტყეშელაშვილმა. მითხრა – დედაჩემმა შარვალი მომიტანა სახლიდან, რომ შეგცივდეს, ჩაიცვიო. მე ამის ჩამცმელი არა ვარ და მოგცემ, შენ ჩაიცვიო. დღემდე მაქვს ის შარვალი შენახული სამახსოვროდ, მიუხედავად იმისა, რომ ჩვენი პოლიტიკური შეხედულებები და გზები დიდი ხნის წინ გაიყო. ამ შარვალმა ვერ გამათბო. შემდეგ შემხვდა მეგობარი, რომელიც დუშეთის საგზაო სატრანსპორტო სამსახურში იყო დასაქმებული და ვთხოვე, ამიყვანე სახლში, თბილად ჩავიცვამ და უკან მომიყვანე-მეთქი. – უკეთეს რამეს შემოგთავაზებ, – „საგზაოს“ თანამშრომლებისთვის მაქვს ახალთახალი ტანსათბურები (ე.წ. „ტელეგრეიკა“), ერთ ცალს მოგცემ და მერე დამიბრუნეო. ვიდრე ამ ამბებში ვიყავი, უკან დაბრუნებულს ჩემი ჯგუფელები ადგილზე აღარ დამხვდნენ. ვიღაცას უთქვამს, ტელევიზიასთან გვიჭირს ხალხიო და იქ წასულან. ვერ გადავწყვიტე, წავსულიყავი ტელევიზიასთან თუ რუსთაველზე დავრჩენილიყავი. როცა ამბის დატოვება გვინდოდა, ვუბარებდით ჩვენი მეგობრის ძმას, რომელიც შიმშილობდა და პარლამენტის მიმდებარე ტერიტორიას არ ტოვებდა. წავედი მისკენ, რომ ამბავი დამეტოვებინა და ვიღაცამ მთხოვა, წყალი მომიტანეო და შამპანურის ცარიელი ბოთლი მომაწოდა. უკვე ღამის 3 საათი იყო, უკან გამოვბრუნდი, სანამ ხალხში გზა გავიკვლიე, სანამ წყალი ავიღე, ამასობაში პატრიარქის გამოსვლა დაიწყო და გავჩერდი, რომ მისთვის მომესმინა.
მახსოვს, მისი გამოსვლის მერე სამარისებური სიჩუმე ჩამოვარდა. გავეშურე იმ ადამიანისკენ, ვისთვისაც წყალი უნდა მიმეტანა და შემხვდა ომარ ლებანიძე – სპორტის კათედრაზე იყო ჩვენთან და მითხრა – იცი, რომ თავუსფლების მოედანი ტანკებითაა სავსეო? არ დავუჯერე. სკამზე შედგა და ხელში ამწია, გავიხედე თავისუფლების მოედნისკენ და მართლაც სავსე იყო სამხედრო ტექნიკით. თუმცა, არ შემშინებია, გზა გავაგრძელე ამ შამპანურის ბოთლით ხელში და ვიდრე იმ მწყურვალ ადამიანთან მივედი, დაიწყო კიდეც ის უბედურება. ქუჩა განათდა, წამოვიდა ტექნიკა ხმაურით, ზრიალით.
ჩვენ შევთანხმდით, რომ შეუფერხებლად გაგვეტარებინა და არაფერი მოხდებოდა. ამ მომეტში სკოლის მხარეს ვიყავი. რუსები რომ შემოვიდნენ, უცებ გაიყვნენ და ხალხის მასა სამ ნაწილად გაყვეს. მომიტინგეების ნაწილი ქაშუეთის მხარეს მოექცა, ნაწილი – თავისუფლების მოედნის მხარეს და ნაწილიც იქით, სადაც მე ვიდექი.
რომ ატყდა ჩეხა და უბედურება, ისეთ აგონიაში ვიყავი, სიმართლე გითხრათ, გაქცევაზე არც მიფიქრია. მოშიმშილეებისკენ მივიწევდი და უცებ ყველაფერი აირია. ხელით დავეყრდენი „გაზონს“ – სპორტსმენი გოგო ვიყავი და არ გამჭირვებია – და ავიწიე ზევით, რომ გადავმხტარიყავი. უცებ ხელში ვიღაცამ მტკივნეულად ჩამარტყა. ავიხედე და ეს სახე არასოდეს დამავიწყდება – სულ მახსოვს იმ უბედურის ყვითელი, სალდაფონური, გამტკნარებული, მიცვალებულის სახე. ამ დროს ჩავვარდი მიწაზე, წამესივნენ და დაიწყეს ჩემი ცემა – მირტყამდნენ თუ წიხლებს, თუ ნიჩბებს. თურმე ამ „ტელეგრეიკას“ ჰქონია უნარი, რომ ბამბა, რითაც ქურთუკია ამოვსებული, აკავებს მჭრელ საგნებს. გარედან ქსოვილი იჭრებოდა, მაგრამ ბამბა არ ატარებდა, სხეულამდე რომ ჩასულიყო. მან დამიცვა და სიკვდილს გადამარჩინა, ფაქტობრივად.
უცებ გავიგონე ხმა – გუგეშაშვილი, მიხედე მაგ გოგოს! – ჩემ ბედად იქ აღმოჩნდა პოლიციელი გუგეშაშვილი, დიდი ტანის ადამიანი იყო. წიწილასავით დამავლო ხელი და გამაცილა იმ ტერიტორიას. თუმცა, ვიყავი უკვე ძალიან მძიმე მდგომარეობაში, – ნაცემი, დაჩეხილი, დაშავებული ხელი მტკიოდა, სხეული მტკიოდა, ხელი გამისივდა და ყელი მეწვოდა მომწამლავი აირის მოქმედებით. პოლიციელმა გამიყვანა იმ ადგილიდან და მითხრა – ახლა თავს მიხედეო და იქვე მდგარი ავტობუსის ქვეშ შემაგდო – აქედან არ გამოხვიდეო. ავტობუსი ახალგაზრდებით იყო სავსე. ბჭობდნენ, რა ვქნათო. ბოლოს გადაწყვიტეს, ძერჟინსკის ქუჩისკენ გაქცეულიყვნენ, მაგრამ იმ ქუჩაზეც ჯარისკაცები ჩამოდიოდნენ. არსაით გასაქცევი არ იყო. მეც ავტობუსში ავედი და მათ შევუერთდი. ჯარისკაცების დანახვაზე ყველანი იატაკზე დავწექით და როცა ისინი გაგვცდნენ, გავიქეცით ზემოთ, ძერჟინსკის ქუჩისკენ. პირველსავე სახლში შევცვივდით. წარმოიდგინეთ, მეორე სართულამდე გვდიეს ჯარისკაცებმა. უცებ მეორე სართულზე კარი გაიღო, ასაკიანი ცოლ-ქმარი ცხოვრობდა იმ ბინაში და დაგვიძახეს, მოდითო. შევედით მათთან და სავსე დაგვხვდა იქაურობა დაჭრილი, დაშავებული მომიტინგეებით. თურმე ოჯახის პატრონები აივნიდან უყურებდნენ და თუ დაინახავდნენ, რომ მათ სადარბაზოში ვინმე შევარდებოდა, ზემოდან ეძახდნენ, ამოდითო. იქ დამხვდა ცხონებული თინა მამულაშვილიც. სასწრაფოში დავრეკეთ, იმიტომ, რომ ბევრი იყო ცუდად. ყველას ხელში სანთლები გვეჭირა და ვლოცულობდით. სასწრაფომ წაგვიყვანა „არამიანცში“ თინა მამულაშვილი, კიდევ ერთი მომიტინგე და მე. საავადმყოფოს დერეფანში რომ შევედი, დავინახე ექიმი, რომელსაც ხალათის გულის პირი სისხლით ჰქონდა მოსვრილი.
მას ექთანმა ჩემი ხელი დაანახვა და უთხრა, ამას რა ვუყოო? – ამას რა უჭირს, ნეტავ ყველა ასე იყოსო, უთხრა და მაშინ მივხვდი, რომ რუსთაველზე საშინელება მოხდა. საავადმყოფოდან რომ გამოვედი, მეგონა, რომ მთელი ჩემი კურსი, იქ მყოფი ყველა ადამიანი ჩაწყვტეს და მარტო მე გადავრჩი ცოცხალი და ვიყავი უმძიმეს მორალურ მდგომარეობაში, სიცოცხლის მრცხვენოდა.
შემხვდა ჩემი კურსელი, სვანი ბიჭი, გოჩა ჩოფლიანი და მითხრა, რომ მთელი კურსი მორგშიაო. არ მახსოვს, როგორ გადავევლე არამიანცის საავადმყოფოს ორმეტრიან მესერს და როგორ აღმოვჩნდი მორგში.
როცა ეს დღე ამომიტივტივდება გონებაში, მკაფიოდ მახსენდება, მორგში ნანახი სურათი: ვინ სად იწვა, როგორ პოზაში. ერთ გარდაცვლილ გოგონას ცალ ფეხზე ეცვა კაპრონის წინდა, გახეული, მოჩეჩილი. პირდაპირ ბეტონის იატაკზე კი ბაშალეიშვილის ცხედარი იდო. ფოტოგრაფიული სიზუსტით მახსოვს ეს სურათი. გაოგნებული და გაშეშებული ვიდექი, არ მახსოვს, რამდენ ხანს, მერე ვიღაც შემოვიდა მორგში და გამომაგდო.
იქიდან გამოვედი, ძალიან ცუდად ვიყავი როგორც მორალურად, ასევე ფიზიკურად – მოწამლული, ხელი მტკიოდა. ამ სვანმა ბიჭმა ხელში ამიყვანა და ასე მატარა „არამიანცის“ საავადმყოფოდან პუშკინის ინსტიტუტამდე.
იქ შემხვდნენ ლეო კვაჭაძე და ჭოლა თევზაძე, ჩემი ლექტორები. ორივე ტიროდა, ძალიან განიცდიდნენ მომხდარს. ვუთხარი, ძალიან ცუდად ვარ მეთქი და მირჩიეს, – შენ არ იცი, ვისთან გაქვს საქმე, არ წახვიდე საავადმყოფოში, თორემ უშიშროება ყველაფერს იმახსოვრებს და გაგაუბედურებენო. ატენის ქუჩაზე ჩემი მეგობარი ცხოვრობდა და მასთან მივედი. იქ დამხვდა მოშიმშილე თემურ ლომიძე, რომელიც იწვა და ძალიან ცუდად იყო. ოჯახს თავისთან მიუყვანია. თავზე მამა ედგა, რომელიც ტიროდა.
ყელი საშინლად მეწვოდა და წყალი მომწყურდა. გავედი სამზარეულოში და ვნახე, რომ მაგიდაზე სამლიტრიანი ქილით წყალი იდგა, ჩამოვასხი დიდ ჭიქაში და დავლიე. იმდენად ცუდად ვიყავი, გემო ვერ ვიგრძენი და არაყი აღმოჩნდა. სასმელმა არც კი დამათრო, თუმცა, სუნთქვა ცოტა შემიმსუბუქდა. შემდეგ ექიმმა მითხრა, მაგას უშველია, სუნთქვა რომ გაგიადვილდაო.
წავედი მეცხრე საავადმყოფოში და სწორედ იქ ვნახე ჩემი ჯგუფელები, დასახიჩრებულები, ნაცემები. ვიღაც დაგვდევდა კამერით და ყველაფერს იღებდა, ვინ სად მიდიოდა, ვინ რას აკეთებდა.
ამის შემდეგ სამკურნალოდ კასპში წავედი და ახლობელ ექიმთან ვიმკურნალე, რომ საავადმყოფოში არ მივსულიყავი.
მივდიოდით გარდაცვლილების პანაშვიდებსა და სამძიმარზე და ახალგაზრდების ჯგუფი რომ გამოვჩნდებოდით მიცვალებულის ოჯახში, ხალხი ფეხზე დგებოდა, ტშას გვიკრავდნენ, ტიროდნენ. ძალიან მძიმე დღეები გადავიტანეთ და ახლაც ძალიან მიმძიმს გახსენება.
დღევანდელი გადმოსახედიდან ვფიქრობ: იყო კი ეს ყველაფერი საჭირო? ღირდა ამ მსხვერპლის გაღება? უკვე გაორებული ვარ… საბჭოთა კავშირი ისედაც იშლებოდა, მაინც მივიღებდით იმ შედეგს, რასაც დამოუკიდებლობა ჰქვია და ამ ახალგაზრდების ჩამქრალი სიცოცხლით რა მოვიგეთ?
წყარო: „პრაიმტაიმი”
სოციალური ქსელის ერთ-ერთი მომხმარებელი გელა იზორია სოციალურ ქსელში გვიზიარებს ვიდეოს, რომელშიც 1989 წლის 9 აპრილის „მთავარი გმირები“ არიან.
გოგონა დროშით მარი ნანა მახარაძე და ლელა ვეფხვაძე, რომელიც 34 წლის წინ ფანდურზე უკრავდა, 9 აპრილის მემორიალთან კვლავ მივიდნენ.
„9 აპრილი იცით რასთან ასოცირდება ჩემთვის? აი ამ ღირსეულ ადამიანებთან.
სიმღერა რომელიც დაუჩოქებელი ერის ჰიმნად იქცა – „დაუკარით, რომ ძველ ხანჯალს ელდა ეცეს…“
ფოტო – გოგონა შავი დროშით …
მადლობა თავისუფლებისთვის…
მადლობა ჩვენთვის დაღვრილი სისხლისთვის…
მადლობა გარდაცვლილ გმირებს…
34 წლის შემდეგ 04:00“, – წერს გელა იზორია.
„ხალხის ძალის“ წევრი, თამთა მეგრელიშვილი, 1989 წლის 9 აპრილს რუსთაველის გამზირზე განვითარებულ მოვლენებსა და 34 წლის შემდეგ, ამავე დღეს, „ნაციონალური მოძრაობის“ მიერ დაგეგმილ აქციას ეხმაურება.
„დღე, რომელიც ორ ისტორიულ მოვლენას აერთიანებს.
დღეს 9 აპრილია – ტრაგედიისა და გამარჯვების დღე.
1989 წლის 9 აპრილს გამთენიისას, თბილისში, რუსთაველის გამზირზე, საბჭოთა კავშირის სადამსჯელო ნაწილებმა (2 550 ჯარისკაცით, 6 ჯავშანტრანსპორტიორით, დესანტის 8 საბრძოლო მანქანით),10000-კაციანი მშვიდობიანი, ხელცარიელი, მშვიდობიანი, დემონსტრაციის მონაწილე ღამის 4 საათზე მხუთავი აირის, ორლესული ნიჩბებისა და ცეცხლსასროლი იარაღის გამოყენებით დაარბია.
რუსთაველის გამზირზე, საბჭოთა კავშირის სადამსჯელო ნაწილებმა შეიწირა 21 ადამიანი, მათ შორის, 16 ადგილზე გარდაიცვალა, 4 მოგვიანებით – საავადმყოფოში, ერთი კომენდანტის საათის გამოცხადების შემდეგ, ცეცხლსასროლი იარაღით მოკლეს. ასობით ადამიანი დაიჭრა და დასახიჩრდა, ათასობით კი მოიწამლა.
1989 წლის 9 აპრილიდან ზუსტად მეორე წლისთავზე საქართველოს უზენაესმა საბჭომ, ზვიად გამსახურდიას მეთაურობით, საქართველოს დამოუკიდებლობის აქტი მიიღო და 9 აპრილი საქართველოს უახლეს ისტორიაში ჩაეწერა ტრაგედიისა და ამავდროულად საქართველოს დამოუკიდებლობის აღდგენის დღედ. (მიუხედავად იმისა, რომ სსრკ-სგან დამოუკიდებლობა 1991 წლის 9 აპრილს გამოცხადდა, ეროვნულ დღესასწაულად მაინც 1918 წლის 26 მაისი, პირველი რესპუბლიკის მიერ გამოცხადებული დამოუკიდებლობის დღე რჩება).
9 აპრილმა განსაზღვრა არა მხოლოდ საქართველოს, არამედ საბჭოთა კავშირში შემავალი ქვეყნების მომავალიც.
ეს ბრძოლა იყო და დღესაც არის გამარჯვების მაგალითი, ეს არის იმისი იმედი, რომ ყოველი ბრძოლა ყოველთვის ღირს, თუ ის არის ღირსეული და თუ ის არის თავისუფლებისთვის.
ეს დღე არის ქართველების ერთიანობის სიმბოლო.
1989 წლის 9 აპრილს საქართველოს ისტორიის ახალი ფურცელი გადაიშალა.
საქართველოში სხვანაირად გათენდა.
1989 წლის 9 აპრილს გამთენიისას რუსთაველზე ჩატარებული სისხლიანი ოპერაციის შემდეგ თბილისის ქუჩებში მანქანების გაბმული საყვირი თითქოს იყო მსხვერპლის გაღებით დამსახურებული მისალმება ასე ნანატრ, მაგრამ უცნობ თავისუფლებასთან.
ქართული ოპოზიცია, რომელიც დაცლილია პატრიოტიზმისა და სახელმწიფოებრივი აზროვნებისგან, დღეს ხელისუფლებასთან ურთიერთობის ახალი კონტურების მოხაზავს ცდილობს.
მათ გადაწყვიტეს 9 აპრილის, ამ დღის მნიშვნელობა სათავისოდ გამოიყენონ და ხელისუფლებასთან საკუთარი ძალები მოსინჯონ.
ძალა ძირითადად ფულით გამოყვანილი (რეგიონებიდან ჩამოყვანილი), ხალხის რაოდენობით გაიზომება.
რა სირცხვილია, ქართველი ხალხისა და სახელმწიფოს შეურაცხყოფაა მცდელობა, 9 აპრილი კერძო პოლიტიკური დაკვეთის შესასრულებელ დღედ აქციო. ქართველი ხალხის შეურაცხყოფაა მაშინ ხელებგაშლილი, პატრიოტიზმით აღსავსე მოქალაქეების იდეაზე დღეს კერძო პოლიტიკური იდეით ხალხი დიდი ფულის სანაცვლოდ გამოიყვანო.
ოპოზიცია ცდილობს 9 აპრილის „საკრალური“ მნიშვნელობა გაიმეოროს, რაც გამორიცხულია, რადგან ეს იყო მაშინ და ეს მოხდა ერთხელ!
სამწუხაროდ „ნაციონალური მოძრაობის“ ლიდერი ლევან ხაბეიშვილი 9 აპრილის, როგორც მოვლენის, ღირებულებას ვერასდროს გაითავისებს, რადგან ის ბავშვობაში გაჭედილი ზრდასრულია (რასაც თავისი ფსიქოლოგიური ახსნა აქვს და აქ არ შევეხები), მაგრამ კიდევ უფრო მაკვირვებს დარჩენილი ოპოზიციური სპექტრიც, რომელიც 9 აპრილის მნიშვნელობის გამოყენებას დღეს კერძო პოლიტიკური სანახაობისთვის ცდილობს. 9 აპრილი, თავისი მუხტითა და დატვირთვით, წლების შემდეგაც ქართველისთვის ერთი და იმავე სიმძაფრით განცდადი მოვლენაა და ამის გამოყენებას ოპოზიცია დაუმსახურებლად ცდილობს.
სხვის გაშლილ სუფრაზე ღრეობა მარტივია…
სახელმწიფოებრივი პასუხისმგებლობისგან დაცლილი ოპოზიცია, საკუთარი არჩევანით, 9 აპრილს როგორც უკვე მოგებულ ომს ამოეფარება, ეცდება, წლების შემდეგ ისტორიულ დაფაზე საკუთარი ხელწერაც დატოვოს, მაგრამ არა, ქართველი ხალხისთვის 9 აპრილი უკვე დაწერილი გმირობის ისტორიაა, წითელი ტიტები ქართველის დაღვრილი სისხლია და ეს ისტორია გადაწერას ან ჩასწორებას აღარ ექვემდებარება. 9 აპრილი ერთხელ უკვე იყო!“, – აღნიშნავს თამთა მეგრელიშვილი.
ანა ჯაბაური მეუღლის, ცოტნე გამსახურდიას რეაბილიტაციის შესახებ უახლეს ინფორმაციას ავრცელებს. აქვე მაზლის, გიორგი გამსახურდიას უდიდესი მხარდაჭერის შესახებ წერს.
„ცოტნეს რეაბილოტოლოგთა ჯგუფს, (რომელიც ყოველდღიურად მოიცავს სარეაბილიტაციო ცენტრიდან გამოყოფილ ორ ფიზიოთერაპევტს, და, აგრეთვე, ჩვენს მიერ დაქირავებულ ოკუპაციურ თერაპევტს, ლოგოპედს და მასაჟისტს), მეზობელი ქვეყნიდან შემოუერთდნენ ძლიერი კინეზოთერაპევტები, რომელთაგან ერთი ჩვენთან ერთად იცხოვრებს და ცოტნეს პროცედურებს დღეში ორჯერადად თვეების მანძილზე ჩაუტარებს, ხოლო მეორე – რეაბილიტაციის ცენტრის დირექტორი და პროფესორი – კვირაში ერთხელ ჩამოვა პროცესის წარმართვისა და კინეზოთერაპიის განახლებული კურსის ქართველ რეაბილიტოლოგებთან შეთანხმებისთვის.
მათი დახვედრა-ტრანსპორტირების, ცხოვრებისა და კვების ხარჯებს საქართველოს მთავრობა და თავდაცვის მინისტრი ჯუანშერ ბურჭულაძე აგვარებს, ხოლო მათ მიერ შესასრულებელი სამუშაოს სრულ ხარჯს მთლიანად ფარავს გიორგი გამსახურდია.
ეს ყველაფერი ძალიან კარგი, მაგრამ რატომ ვამბობ კიდევ ამას – მიუხედავად იმისა, რომ ცოტნეს სარეაბილიტაციოდ განკუთვნილი მიწა გაიყიდა (რაც საშუალებას მოგვცემს ცოტნეს მკურნალობაში მსოფლიოში საუკეთესო სპეციალისტებისა და მეთოდების დაუბრკოლებლად ჩართვისა, და, რაც, სამწუხაროდ, უპირველესად ცოტნესთვის დამაზიანებელი, გაუთავებელი სასამართლოების გამო ისედაც დაუგვიანდა გიორგის), თანხის გადმოცემას არ დაელოდა და, რადგან რეაბილიტაციის თანხა უფრო ადრე იყო გადასახდელი, მთლიანად გიორგიმ დაფარა თავის ჯიბიდან. ცოტნესთვის სასარგებლო სპეციალისტების მოწვევის ცოტა ხნით გადავადებაც კი არ უფიქრია წამით (მით უმეტეს, თანხის ნაწილი ისესხა)… ცოტნეს განსაცდელი გაცილოთ ყველას, მაგრამ გიორგისნაირი ძმა არ მოგიშალოთ ღმერთმა არავის.“ – წერს ანა ჯაბაური.
კიდევ ერთხელ მივაგებთ პატივს იმ გმირების ნათელ ხსოვნას, ვინც საკუთარი სისხლის ფასად გაგვიკვალა გზა თავისუფლებისკენ, მადლიერებას გამოვხატავთ თითოეული მოქალაქისადმი, ვინც იმ გმირულ დღეებში ერთსულოვნებით, თავდადებითა და თანადგომით განსაზღვრა არა მხოლოდ საქართველოს, არამედ საბჭოთა კავშირის ქვეყნების მომავალი, – ამის შესახებ საქართველოს პრემიერ-მინისტრი ირაკლი ღარიბაშვილი სოციალურ ქსელ „ფეისბუქში“ წერს.
როგორც მთავრობის მეთაური აღნიშნავს, 9 აპრილს თავისუფლების იდეით გაერთიანებულმა სრულიად საქართველომ მსოფლიოს გასაგონად განაცხადა დამოუკიდებელი, დემოკრატიული, ევროპული ქვეყნის მშენებლობის გადაწყვეტილება და საბჭოთა რეჟიმის სისასტიკემ მხოლოდ განამტკიცა ქართველი ხალხის ნება, გააძლიერა სწრაფვა დამოუკიდებლობისაკენ.
„9 აპრილი განსაკუთრებული დღეა თითოეული ჩვენგანისთვის. ამ დღეს თავისუფლების იდეით გაერთიანებულმა სრულიად საქართველომ მსოფლიოს გასაგონად განაცხადა დამოუკიდებელი, დემოკრატიული, ევროპული ქვეყნის მშენებლობის გადაწყვეტილება. საბჭოთა რეჟიმის სისასტიკემ მხოლოდ განამტკიცა ქართველი ხალხის ნება, გააძლიერა ჩვენი სწრაფვა დამოუკიდებლობისაკენ.
ზვიად გამსახურდია ამბობდა: „ყველაფერი შეიძლება წაართვა ერს, მაგრამ ვერავინ შეძლებს თავისუფლების შეგრძნება წაართვას მას“. სწორედ ეს შეგრძნება, რომელიც მთელ ჩვენს ისტორიას განსაზღვრავდა, ყველაზე მკაფიოდ გამოვლინდა 1989 წლის 9 აპრილს.
დღეს ერთდროულად ტკივილისა და სიამაყის დღეა. კიდევ ერთხელ მივაგებთ პატივს იმ გმირების ნათელ ხსოვნას, ვინც საკუთარი სისხლის ფასად გაგვიკვალა გზა თავისუფლებისკენ. მადლიერებას გამოვხატავთ თითოეული მოქალაქისადმი, ვინც იმ გმირულ დღეებში ერთსულოვნებით, თავდადებითა და თანადგომით განსაზღვრა არა მხოლოდ საქართველოს, არამედ საბჭოთა კავშირის ქვეყნების მომავალი.
ჩვენი შემდგომი წინსვლა უკეთესი საქართველოსკენ კვლავ თავისუფლების იდეალის გარშემო ასეთ ერთსულოვნებას უნდა დაეფუძნოს”, – აღნიშნავს ირაკლი ღარიბაშვილი.
1989 წლის 9 აპრილს საბჭოთა არმიის ნაწილებმა დილის 4 საათზე მთავრობის სახლის წინ შეკრებილი მშვიდობიან მომიტინგეები, რომლებიც საბჭოთა კავშირიდან გამოსვლასა და საქართველოს დამოუკიდებლობას ითხოვდნენ, საბჭოთა არმიის სამხედრო შენაერთებმა არნახული სისასტიკით დაარბიეს.დაარბიეს.
დარბევის შედეგად 21 ადამიანი დაიღუპა, ხოლო ასობით მოქალაქე დაუდგენელი შემადგენლობის გაზით მოიწამლა.
მათ შორის 14 ქალი იყო, ერთი მათგანი – ორსული. ბარბაროსულად მოკლულთა შორის კი ყველაზე ახალგაზრდა 16 წლის გოგონა გახლდათ.
ანტისაბჭოთა მოძრაობა საქართველოში 1988 წლისთვის გააქტიურდა.
თბილისში გაფიცვებსა და მიტინგებს აწყობდნენ ანტისაბჭოთა ორგანიზაციები. კონფლიქტი საბჭოთა მთავრობასა და ქართველ ნაციონალისტებს შორის კიდევ უფრო გამწვავდა 1989 წლის 18 მარტს ე. წ. „ლიხნის ასამბლეის“ ჩატარების შემდეგ, სადაც რამდენიმე ათასმა აფხაზმა საქართველოსგან გამოყოფა და 1921-1931 წლების კავშირის რესპუბლიკის სტატუსის აღდგენა მოითხოვა. ამის საპასუხოდ ანტისაბჭოთა ჯგუფებმა რესპუბლიკის მასშტაბით არასანქციონირებული მიტიგნების სერია მოაწყვეს.
9 აპრილი – ყველაფერი ასე დაიწყო: აფხაზეთში “ილია ჭავჭავაძის საზოგადოება” მიტინგებს ატარებდა. ერთ-ერთი აქციის შემდეგ სოხუმისაკენ მიმავალ ავტობუსს, რომელშიც მომიტინგეები ისხდნენ, თავს დაესხნენ (მიტინგი ანტიაფხაზური კი არა, ანტიიმპერიალისტური იყო) .
1989 წლის 2 აპრილს ამის გამო სოხუმში გრანდიოზული აქცია გაიმართა, რომელშიც ბევრი აფხაზი მონაწილეობდა. “ილია ჭავჭავაძის საზოგადოებამ” ქართველებსა და აფხაზებს შორის შეტაკების პროვოცირების თავიდან ასაცილებლად წინააღმდეგობის ცენტრის თბილისში გადატანა გადაწყვიტა.
საპროტესტო აქციებმა პიკს მიაღწია 1989 წლის 4 აპრილიდან თბილისში საყოველთაო გაფიცვა დღის 3 საათზე დაიწყო, როცა სამედიცინო ინსტიტუტის ტერიტორიაზე სტუდენტების მიტინგი გაიმართა. მონაწილეები აფხაზეთის ავტონომიის გაუქმებას მოითხოვდნენ. ამავე საღამოს, 7 საათზე თბილისის სახელმწიფო უნივერსიტეტის სააქტო დარბაზში კიდევ ერთი მიტინგი მოეწყო. გადაწყდა, აფხაზეთის საკითხთან დაკავშირებით საქართველოს სსრ მთავრობისადმი ეროვნული დაუმორჩილებლობა გამოეცხადებინათ, საქართველოში დროებითი მთავრობა შექმნილიყო და ავტონომიურო ფორმირებები გაუქმებულიყო. ამის შემდეგ მომიტინგეთა უმრავლესობა მთავრობის სახლისაკენ გაემართა. შედგა ახალი მიტინგი, რომელიც მეორე დილის 5 საათისათვის დამთავრდა, როცა ახალგაზრდების ერთმა ნაწილმა შიმშილობა გამოაცხადა.
5 აპრილს აფხაზეთის პრობლემატიკამ მომიტინგეთათვის მეორე ადგილზე გადაინაცვლა. ორატორთა გამოსვლებში აქცენტი სსრ კავშირის შემადგენლობიდან საქართველოს გამოსვლის მოთხოვნაზე გაკეთდა. ეროვნული მოძრაობის რადიკალურმა ნაწილმა გამოაცხადა, რომ აფხაზეთის პრობლემა საქართველოს დამოუკიდებლობის მოპოვებისთანავე მოგვარდებოდა. მომიტინგეებს თანდათან სხვადასხვა საწარმოებისა და სასწავლებლების წარმომადგენლები უერთდებოდნენ. უმაღლეს სასწავლებლებში სტუდენტთა ჯგუფები ჩამოყალიბდა, რომლებიც შენობებში მასწავლებლებსა და სტუდენტებს არ უშვებდნენ და გაფიცვისკენ მოუწოდებდნენ. გამოცხადდა, რომ თუ არ დაკმაყოფილდებოდა მოთხოვნა, საქართველო სსრ კავშირის შემადგენლობიდან გამოსულიყო, საყოველთაო-ეროვნული გაფიცვა და მასობრივი შიმშილობა დაიწყებოდა.
7 აპრილისთვის მთავრობის სახლის წინ უკვე საშუალოდ 10-20 ათასი კაცი იმყოფებოდა. ერთ-ერთმა ლიდერმა გაერთიანებული ერების ორგანიზაციას, ამერიკის შეერთებული შტატებისა და საფრანგეთის პრეზიდენტებს მიმართა, რომ რუსეთის მიერ საქართველოს წინააღმდეგ აგრესიის გამოყენება ეცნოთ.
მომიტინგეთა მოთხოვნები ხელისუფლებისათვის იმდენად მიუღებელი იყო, რომ მთავრობასა და ეროვნულ მოძრაობას შორის მდგომარეობა უკიდურესად დაიძაბა.
8 აპრილს, კრემლის ზეგავლენით, საქართველოს რესპუბლიკური აქტივის სხდომაზე მომიტინგეთა დარბევის გადაწყვეტილებას მხარი დაუჭირეს. გამოქვეყნდა სსრკ-ის უმაღლესი საბჭოს ბრძანებულება, რომლის თანახმადაც მიტინგებისა და დემონსტრაციების აღკვეთის პირობები მკაცრდებოდა. ეს ბრძანებულება უშუალოდ თბილისის მოვლენების შეჩერების მიზნით მიიღეს. ყოველივე ამით კი მიტინგის დარბევის იურიდიული საფუძველი შეიქმნა.
8 აპრილსვე დღის მეორე ნახევარში გავრცელდა ხმა, თითქოს შინაგან სამინისტროს სპეციალურ ქვედანაყოფებს მიტინგის დაშლის შესახებ მითითება ჰქონდათ მიცემული. ორგანიზებული წინააღმდეგობის გაწევის მიზნით ლიდერების ხელმძღვანელობით მიტინგის ადგილის ირგვლივ მდებარე ქუჩების ავტობუსებითა და სატვირთო მანქანებით ჩაკეტვა დაიწყეს. ლიდერები შეკრებილთ მოუწოდებდნენ, არ წასულიყვნენ იმ შემთხვევაშიც კი, თუ სამხედრო ნაწილები გამოჩნდებოდნენ.
9 აპრილს, გამთენიისას, თბილისის ცენტრში საბჭოთა არმიის ქვედანაყოფებმა დაარბიეს ეროვნული მოძრაობის წარმომადგენელთა მრავალათასიანი მშვიდობიანი აქცია. დარბევის დროს სამხედრო მოსამსახურეებმა გამოიყენეს ცრემლსადენი გაზი, მესანგრის ნიჩბები და მძიმე ტექნიკა.
დარბევის შედეგად 21 ადამიანი დაიღუპა და პარლამენტის წინ შეკრებილი ათასობით მოქალაქე დაუდგენელი შემადგენლობის გაზით მოიწამლა.
აქციის დარბევისას დაიღუპნენ:
1. ადამია აზა, 22 წლის
2. ბაშალეიშვილი ეკა, 16 წლის
3. ბეჟანიშვილი ეკა, 16 წლის
4. გიორგაძე ნატო, 23 წლის
5. დოლიძე თამუნა, 28 წლის
6. ენუქიძე თინა, 70 წლის
7. თოიძე ნინო, 25 წლის
8. კიკვიძე ზაირა, 61 წლის
9. ლოლაძე მანანა, 33 წლის
10. მამულიშვილი თამარი, 50 წლის
11. მეტრეველი ვენერა,
12. ნოზაძე მამუკა, 22 წლის
13. სამარგულიანი ნანა, 41 წლის
14. ქვასროლიაშვილი შალვა,
15. ჭყონია-სამარგულიანი მარინა, 31 წლის
16. ჭიპაშვილი ელისო, 25 წლის
17. ჭოველიძე თამარი, 16 წლის
18. ჯანგირაშვილი ნოდარი, 40 წლის
19. ჯინჭარაძე მზია, 43 წლის
20. მელქაძე მანანა 23 წლის
21. ქარსელაძე გია 25 წლის
1989 წლის 9 აპრილის ტრაგედიამ დასაბამი მისცა საქართველოს თავისუფლებასა და სახელმწიფოებრივი დამოუკიდებლობის აღდგენის პროცესს.
9 აპრილი საბჭოთა კავშირის სივრცეში იყო უნიკალური პოლიტიკური მოვლენა, რომელმაც საბჭოთა იმპერიას საფუძველი შეურყია, თბილისის ტრაგედიის შემდეგ, იგივე განმეორდა ბაქოსა და ვილნიუსში, რაც კომუნისტური რეჟიმის დემონტაჟის დასაწყისად იქცა.
9 აპრილი იყო ქართველი ერის გმირობისა და თავისუფლების წყურვილის გამოხატულება, ტრაგედიის შემდეგ ეროვნულ-განმანთავისუფლებელი მოძრაობის ერთ-ერთი ლიდერი, მერაბ კოსტავა იტყვის: „ისტორიაში დგება დიდებული წამები, როდესაც ერთად შეკრული ქართველი ერი წარსდგება უფლის წინაშე“.
1991 წლის 9 აპრილს, 1989 წლის საქართველოს რესპუბლიკის უზენაესმა საბჭომ მიიღო “საქართველოს სახელმწიფოებრივი დამოუკიდებლობის აქტი”, ის ერთადერთი უმნიშვნელოვანესი სამართლებრივი დოკუმენტი, რომლის საფუძველზეც მოხდა საქართველოს სუვერენიტეტის საერთაშორისო ცნობა.
საქართველოს უზენაესი საბჭოს თავმჯდომარემ, ზვიად გამსახურდიამ, 1991 წლის 31 მარტს ჩატარებული საყოველთაო რეფერენდუმის შედეგებზე დაყრდნობით, საქართველოს დამოუკიდებლობის აღდგენა გამოაცხადა.
1989 წლის 9 აპრილიდან ზუსტად ორი წლისთავზე, 1991 წლის 9 აპრილს, საქართველოს რესპუბლიკის უზენაესმა საბჭომ ზვიად გამსახურდიას მეთაურობით, 9 აპრილის ტრაგედიის მსხვერპლთა ნათელი ხსოვნისადმი პატივის მიგების ნიშნად, საქართველოს დამოუკიდებლობის აღდგენის აქტი მიიღო.
ამდენად, 9 აპრილი საქართველოსა და ქართველი ხალხისათვის ერთდროულად არის ცრემლისა და სიხარულის დღე, ჩვენი ისტორიის უმნიშვნელოვანესი ფურცელი. 9 აპრილი საქართველოს უახლეს ისტორიაში ჩაეწერა ტრაგედიის და, ამავდროულად, საქართველოს დამოუკიდებლობის აღდგენის დღედ.
მის: ქ.თბილისი, მ.კოსტავას 59
ტელ: +995 32 93 44 05
ელ.ფოსტა: editor@geotimes.ge
© Geotimes.ge | By view.ge