კავკასიელ ხალხთა კონფედერაცია და მისი თავმჯდომარე, – ზაალ კასრელიშვილი, საქართველოს მოსახლეობას მიმართავენ, რასაც, „ჯორჯიან თაიმსი“ უცვლელად გთავაზობთ:
„მაქვს პატივი, მოგმართოთ და გისურვოთ მშვიდობა და კეთილდღეობა ქვეყანაში და პირად ცხობრებაში.
საარჩევნო მართონი იწყება და უკვე მერამდენედ, 1992 წლის სამხედრო გადატრიალების შემდეგ, ერთი და იგივე ტექსტები, ერთი და იგივე თემები გვესმის დაპირისპირებული მხარეებიდან, უყურებთ ერთი და იგივე სახეებსა და პარტიებს, რომელთა დაპირებებეს აღსრულება არ უწერია, რადგან მათი უმარავლესობის მიზანი ხელისუფლებაში მოსვლაა ანუ კომფორტში და პრივილეგირებულ მდგომარეობაში დარჩენაა. დიახ დარჩენა, არ მოგესმათ ისინი იყვნენ, არიან და უნდათ რომ დარჩნენ. შეიძლება რამდენიმე სახელი და გვარი შეიცვალოს მათივე ახლობლებით და შინაურებით.
ცივილიზებულ გარეგნობას ამოფარებული თანამედროვე ფეოდალები (კლანები) ნებისმიერი ფორმით ცდილობენ დაიცვან თავისი ქონება და ინტერსები.
საქართველოს მოსახლეობა 32 წელია იმ მანკიერ წრეშია სადაც არ არის ჯანმრთელი კონკურენცია და სერიოზული არჩევანის საშუალება, ადამიანები ვერ ახერხებენ შესაძლებლობების რეალიზაციას რადგან თავის გადარჩენისთვის იბრძვიან. ამიტომ მათ უჭირს ეკონომიკურედ და ორმოში არიან ფსოქოლოგიურად.
ახალი ცხოვრება წარსულის ანალიზით და სინანულით იწყება. ესეა მედიცინაშიც, ჯერ სწორი დიაგნოზი უნდა დასვა, მერე დაავადების გამომწვევი მიზეზები გაანალიზო და მერე მთელი ორგანიზმის გამოსაჯანმთელებელი კომპლექსური მკურნალობა დაიწყო და არა მარტო რომელიმე ორგანოს ლოკალური მკურნალობა.
საქართველოს ტერიტორიები ოკუპირებულია, მოსახლეობა გაჭირვებული და უსამართლობით შეწუხებული და დაჩაგრული რაც იმას ნიშნავს, რომ სახელმწიფო არის დასუსტებული. ეს არის დიაგნოზი ანუ შედეგი, რომელიც დადგა სხვადასხვა მიზეზების გამო, რომელთა შეგნებულმა დაფარვამ ამ სავალალო მდგომარეობამდე მიგვიყვანა.
1991 წლის 31 მარტს საყოვლთაო არვევნებით და რეფერენდუმით, საერთაშორისო სამართლის ყველა ნორმის დაცვით საქართველომ მოიპოვა დამოუკიდებლობა იმ გეოგრაფიულ საზღვრენში რომელშიც ის იმყოფებოდა საბჭოთა კავშირის შემადგენლობაში. ეს იყო პირველი პოლიტიკური ნაბიჯი, რომელსაც უნდა მოჰყოლოდა ეკონომიკური რეფორმები სრულფასოვანი სახელმწიფოს ანუ თვითკმარი ქვეყნის მშენებლობის გზაზე სადაც მოსახლეობის მოთხოვნილებების მინიმუმ 70%-ს აკმაყოფილებს სახელმწიფო. ამ პროცესს შემდეგ ავტომატურად მოსდევს სურვილი და მოთხოვნა ინტეგრაციაზე საერთაშორისო ორგანიზაციებში.
სამწუხაროდ, საქართველოს მოსახლეობის აბსოლუტურმა უმრავლესობამ არ იცოდა რომ , საბჭოთა კავშირის დაშლის შემდეგ ბალტიის პირეთის რესპუბლოკების გარდა პოსტსაბჭოური ქვეყნები რუსეთის გავლენის სფეროდ მოიაზრებოდა საერთაშორისო საზოგადოების მიერ, ამიტომ რუსეთმა არ დაუშვა დამოუკიდებელი საქართველოს განვითარების და წარმატების პერსპექტივა და თავისი ქართველი აგენტების ხელით, (როგორც 1921 წელს) დაიწყო საპროტესტო აქციები, რომელსაც დემოკრატიის უკმარისობის ფონი შეუქმნა შემოქმედებითმა ინტელიგენციამ და საქართველოში და საერთაშორისო საზოგადოებაში შეიქმნა აზრი შეიარაღებული დაპირისპირების გარდაუალ აუცილებლობაზე. ამას მოჰყვა სამხედრო გადატრიალება რუსეთის რეგულარული არმიის დახმარებით (ისნის მოტომსროლელი დივიზიიდან და დიდუბის სამრედრო ნაწილებიდან) და საქართველოში უკვე მეორედ რუსეთის, ქართველმა შეიარაღებულმა აგენტებმა რუსეთის არმიის ნაწილენთან ერთად დაამხო კანონიერი ხელისუფლება.
პირველად მან ეს გააკეთა 1921 წელს.
მოკლედ: სამხედრო გადატრიალება იყო პირველი დანაშაული საქართველოს სახელმწიფოსა და მოსახლეობის წინაშე ასევე საბედისწრო შეცდომა საქართველოს ისტორიისა და ჩვენი მომავლი წინაშე. მეორე დანაშაული და შეცდომა ქვეყნისა და ხალხის წინაშე ჩაიდინეს როცა გადატრიალების შემდეგ დაიწყეს განსცვავებული პოლიტიკური შეხედულებების მქონე ადამიანების დახვრეტები ქალაქის ქუჩებში, რაიონებში, სოფლების გადაწვა და სამაგალითო სადამსჯელო ოპერაციები რეგიონებში.
ციხეებში გამოკეტეს ეროვნული ცნობიერების მქონე ლიდერები და მოკლეს კანონიერი პრეზიდენტი. ეროვნული ცნობიერების პატრიოტი ადამიანებისათვის ჩაიკეტა საარსებო სივრცე და პერპექტივა პოლიტიკაში, მედიაში და ბიზნესშიც კი. მესამე დანაშაული ჩადენილი ჩვენი ქვეყნისა ჩვენი ხალხის წინაშე იყო მათი ანაბრებიდან, წლების მანძილზე შრომითა და წვალებით დაგროვილი თანხების წართმევა და მიტაცება, რითიც მოსახლეობა შეგნებულად გააღატაკეს. მეოთხე დანაშაული იყო როვა გაძარცვულ ქვეყანაში და გაღატაკებულ ხალხში ჩაატარეს ე.წ. პრივატიზაცია რის შემდეგ ყველა ის სიკეთე რაც დამსახურებულად ეკუთვნოდა ხალხს დაუმსახურებლად ჩაიგდეს ხელში რევანშისტმა კომუნისტებმა, კომკავშირელებმა, კგბ-ემ, წითელმა დირექტორებმა და კრიმინალებმა.
ამ პროცესის შედეგ შეიქმნა დაპირისპირებული კარტელები და ყოფილმა ,,თანამოაზრეებმა” დაიწყეს ერთმანეთის მორალური და ფიზიკური განადგურება. ამ ტიპის შიდა დაპირისპირების და არეულობის ფონზე მეხუთე დანაშაული ქვეყნისა და ერის წინაშე იყო აფხაზეთის ტერიტორიაზე აგორებულ პროვოკაციულ ომში ჩათრევა თუ შეგნებული ჩაყოლა, მაშინ როცა ფრონტის ზურგი, სამეგრელო რამდენიმეჯერ იყო დარბეული, გაძარცვული და მტრულად განწყობილი. მეექვსე შეცდომა იყო ქართული წინააღმეგობის მოძრაობის ჩახშობა რუსეთის საზთვაო ფლოტის (ბალტინის ფლოტის). მეშვეობით, რომელიც ოფიციალურად შემოიყვანა მაშინდელმა ე.წ. მთავრობამ თავის გადასარჩენად, რადგან მოსახლეობის დიდი უმრავლესობა მათ მხარს არ უჭერდა.
აფხაზეთის დაკარგვის შედეგ საქართველოს დანარჩენ ტერიტორიაზე, მეომრები, რევანშისტები, სპეც-სამსახურები, კომკავშირელები და კრიმინალები კონკრეტული ინტერესების გარშემო დაჯგუფდნენ, კარტელები გამსხვილდნენ და კლანურ-კორპორაციული მართველობა დაიწყეს. ,,ზედმეტი” ხალხი თავისი წრეებიდანაც მოიშორეს, და მფარველობის სანაცვლოდ წილი დატოვეს მთავრობის წარმომადგენლებისთვის, რითაც მოკლეს ჯანმრთელი კონკურეცია ანუ ქვეყნის ნორმალური განვითარების პერსპექრივა. შემდეგ თავისი წესებით ჩატარებული არჩევნებით ხელისუფლება ოფიციალურად ჩაიგდეს ხელში მთაბრობაც თვითონ გახდნენ და დანარჩენი საქართველო სიღატაკისათვის გაწირეს. ამას მოჰყვა შემდეგი მეშვიდე დანაშაული ცხინვალის და კოდორის დაკარგვა. (ამ თემაზე ვისაუბრებთ 2004-2012 წლების პერიოდის განხილვის დროს).
არც მანამდე და არც მერე კლანურ- კორპორაციული მართველობა არავის შეუცვლია უფრო თანამედროვე მეთოდებით, ქვეყნისა და ხალხის სასარგებლოდ. არსებული სისტემა ფორმით თავის ინტერესებს მოარგეს, შიანაარსით კი იგივე დატოვეს.
ხალხო, შეგახსენებთ რომ, ზემოთ ჩამოთვლილი დანაშაულებები ხდებოდა მაშინ, როცა ჩენი ქვეყანა დამოუკიდებლობის გზაზე პირველ ნაბიჯებს დგავდა და ახლად ფეხადგმული ბავშვივით განსაკუთრებული ყურადღება და პატრონობა ჭირდებოდა .
საარჩევნო მარათონი ნელ-ნელა კდევ უფრო უფრო მეტი შოუებით იქნება წარმოდგენილი მედია სივრცეში. არჩევნები ჩვენი კონკრეტული შანსია უკეთესი პერსპექტივისაკენ შევცვალოთ ჩვენი ცხოვრება ამიტომ სანამ ვინმეს ხმას მივცემთ რაიმე დაპირებების გამო, ჯერ ვიკითხოთ ვის რა უკეთებია ქვეყნისა და ხალხის სასარგებლოდ წარულში ან თავის სპეციალობაში რა დონის პროფესიონალია. არ დაგვავიწყდეს რომ, იმდენჯერ მოგვატყუებენ რამდენჯერაც თავს მოვიტყუებთ და თუ მოგბეზრდათ დამამცირებელი სიღარიბე, ყოველი თეთრის ეკონომია ,,შავი” დღისათვის გადადებული და ამავე დროს ერთი და იგივე ხალხის, მათი შვილების და პარტიების სიხარბე და უმადურება კარგად დავფიქრდეთ ჩვენი თუ უცხო ქვეყნების სასარგებლოდ ვაკეთებთ არჩევანს.
უიმედო მოლოდინს რომელიც არ მთავრდება სხვანაირად უბედურება ჰქვია და ამ განსაცდელს ერთად უნდა დავაღწიოთ თავი ღირსეულად. გარე პატრონების ნებას არ უნდა ავყვეთ მათი ინტერესების გასატარებლად, ჩვენი ეროვნული ინტერესები უნდა დავიცვათ ერთმანეთს დავეხმაროთ და ერთად გამოვიდეთ ამ რთული მდგომარეობიდან რათა წარსულის შეცდომები აღარ გავიმეოროთ და კიდევ უფრო მეტი პრობლემები არ შეუქმნათ მომავალ თაობებს.
მეტი კონკრეტიკისათვის დავამატებ, რომ სამართლიანობის აღსადგენად 1992-2025 წლების პერიოდი უნდა გაიყოს სამ პერიოდად, ეს მიმართვა პირველი პერიოდია და მოიცავს 1992-2003 წლების პერიოდს. ამის შემდეგ უნდა გამოვიძიოთ 2004-2012 წლების მმართველობა და შემდეგ 2012 დან ვიდრე დღემდე პერიოდის მოვლენები.
გამოუალი მდგომარეობა არ არსებოს და ჩვენ წინასაარჩევნო კომპანიის დროს პერიოდულად გაგიზიარებთ ჩვენს ხედვას ჩვენი ქვეყნის განვითარების და ჩვენი ხალხის კეთილდღეობისაკენ მიმავალ გზაზე როგორც საქართველოში ისე მთელ რეგიონში”, – ნათქვამია მიმართვაში.
